Miasto jakich tysiące

Dawno nie było żadnej notki z cyklu „Piąteczek”, a coś czuję, że niektórzy PT komcionauci mogą chcieć skomentować audycję z Ikonowiczem. Piosenka, której z Internecie (zapewne) jak zwykle nie słychać, to „Dezerter” Borisa Viana.

Poznałem tę piosenkę ćwierć wieku temu w wykonaniu Ikonowicza właśnie. Wokalista z niego marny, ale szczerze mówiąc, z Viana też taki sobie.

Piosenka jest potężna dzięki tekstowi, a ten jest tak genialny w swojej prostocie, że nawet przy mojej słabej znajomości francuskiego, od razu wszystko się rozumie: „Il faut que je vous dise /  Ma décision est prise / Je m’en vais déserter”.

Zaprosiłem Ikonowicza jako kogoś, komu historia przyznała rację. W sprawie reprywatyzacji konsekwentnie ma ją od samego początku.

To jest szwindel. Trzeba go jak najszybciej zatrzymać, a winnych ukarać. Z prawa własności zrobiono u nas bożka, wobec  którego przestają mieć znaczenie inne przepisy prawne, a nawet elementarna logika (stąd postępowania prowadzone rzekomo w imieniu osób stutrzydziestoletnich).

Tak nie było przed wojną, tak nie jest w innych krajach. To specyfika III RP.

Wątpię, czy PiS będzie miał wolę polityczną do rozwiązania tego problemu. Prawdopodobnie będą po prostu próbowali instrumentalnie wykorzystać to do walki z Gronkiewicz, ale tak, żeby rykoszetem nie oberwał Lech Kaczyński.

Mam nadzieję, że im się to nie uda i że prześwietlanie decyzji obecnych władz samorządowych płynnie przejdzie w prześwietlanie decyzji ich poprzedników. Jak wynika z artykułu Górlikowskiego „Wyborczej”, złe przepisy wprowadził rząd Millera.

Najprawdopobniej umoczone są w tym więc wszystke głównonurtowe ugrupowania rządzące Polską od kilkunastu lat.

Oficjalnie wymyślali sobie od najgorszych – że zdrajcy, że populiści, że oszołomy. A wieczorem w knajpie reprywatyzowali.

Zdzisiek znał urzędniczkę, która we właściwym momencie zgubi papiery, Heniek znał sędziego, który szybko wyda decyzję bez głupich pytań, a Ziutek miał zblatowanego komornika. Panie kelner, jeszcze po butelce!

„Dzisiaj problemem jest to, że pod wpływem nacisku reprywatyzacja zamiera” – powiedział Bronisław Komorowski, dając tym kolejny przykład niesamowitego oderwania. Nie zgadzam się z nim. Problemem jest to, że staruszków wyrzuca się na bruk, że urzędniczka zreprywatyzowała sobie 38 milionów, że dziekan rady adwokackiej brał udział w dziwnych interesach.

Ten problem łącznie przekłada się na brak zaufania obywateli do państwa. Za każdym razem, kiedy kogoś wyrzucają na bruk, demokracja traci przynajmniej jednego zwolennika. Za każdym razem, gdy sąd sankcjonuje te przedziwne reprywatyzacyjne przekręty, ktoś traci wiarę w praworządność.

Prezydent Komorowski chyba do dzisiaj nie rozumie, dlaczego przegrał. Otóż właśnie dlatego, że znaczna część opinii publicznej zaczęła marzyć o szeryfie, który pogoni to towarzystwo na cztery wiatry: sędziów, adwokatów, komorników i oczywiście samorządowców.

Jasne, że nadzieje wiązane z PiS są naiwne, bo PIS też jest częścią tego towarzystwa. Ale ostatnie, co teraz powinna robić opozycja, to występowanie w obronie tego skorumpowanego układu – warto raczej wykorzystać szansę, by zdemaskować tego rzekomego szeryfa.

Śpiewał bowiem Poeta:

Wyciągnijmy więc morał w tej balladzie ukryty,
gdy nie grozi nam żadne riffifi,
że czasami najtrudniej rozpoznać bandytę,
gdy dokoła są sami szeryfi

(to powinien puszczać KOD, zamiast tych wszystkich obław o wschodzie słońca)

Obserwuj RSS dla wpisu.

Zostaw komentarz

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.