Chciałem machnąć ręką na aferę nakręcaną przez LPR wokół niefortunnego sformułowania dziennikarza Radia Zet, ale dzisiejszy nius mi na to nie pozwolił. A więc teraz chcą już karać rokiem więzenia za promowanie „wizerunku liści marihuany”! Skrajna głupota działań polityków LPR sprawia, że „przestańcie pieprzyć” i tak należy do najłagodniejszych sformułowań, jakie mi przychodzą do głowy. Giertychowi zawdzięczamy znienawidzone przez uczniów i rodziców mundurki. Ośmieszenie naszego kraju na cały świat przez wprowadzenie Dobraczyńskiego w miejsce Kafki, przez promocję homofobii i kreacjonizmu. Podziwiam kolegę Starybrata za to, że wypowiedział się aż tak powściągliwie – ja bym chyba na żywca użył ostrzejszych sformułowań.
Tak jak nie wierzę w to, że legenda o Smoku Wawelskim ma dowodzić, że ludzie żyli razem z dinozaurami, ani nie wierzę w to, że nauczyciel homoseksualista ma być jakoś szczególnie bardziej niebezpieczny od nauczyciela heteroseksualisty, tak samo nie wierzę w sens zakazywania „promowania wizerunku marihuany”. Nawet USA z ich idiotyczną i nieskuteczną polityką karania za posiadanie narkotyków, tolerują czasopisma zajmujące się szeroko pojętą kulturą konopii – nie można posiadać samego zioła, ale wolno np. recenzować różne rodzaje fajeczek.
Wolność słowa to dla ludzi cywilizowanych wartość bardzo wysokiej rangi, której nie można ograniczać dla rozwiązywania dowolnie duperelnych problemów – takich jak to, że kogoś uraziło słówko „pieprzysz”, a ktoś inny pali skręta. Wysuwając takie propozycje, LPR sam siebie stawia poza regułami cywilizowanej gry.
Politycy LPR mają oczywiście rację gdy skarżą się, że dziennikarze traktują ich inaczej niż polityków innych partii. Ja też zresztą w swojej ocenie Jarosława Kaczyńskiego od rutynowej niechęci, jaką obdarzam wszystkich polskich polityków, już do skrajnej pogardy przeszedłem dopiero po stworzeniu koalicji z nacjonalistami i bojówkarzami. To nie jest normalna koalicja, bo LPR i „Samoobrona” to nie są normalne partie. Ja osobiście nie zamierzam ich nigdy traktować tak samo jak pozostałe (za którymi skądinąd nie przepadam).

Długi łykend dobiegł chwalebnego końca, blogosferyczną działalność czas wznowić – na razie lajcikowo. W ramach wakacyjnej lektury lekkiej łatwej i przyjemnej studiowałem w górach „Krytyki politycznej przewodnik lewicy”. Nie mam jeszcze siły na odnoszenie się do całości tego zacnego dzieła, ale sam jego początek wzbudził moje zasadnicze – acz powierzchowne – zastrzeżenie.
Przewodnik – słusznie – zaczyna się od próby określenia rodowodu historycznego lewicy. Jedzie tutaj niestety oklepanym schematem, jak to podczas Wielkiej Rewolucji Francuskiej „po lewej stronie prowadzącego obrady zasiadali przedstawiciele stanu trzeciego”. W następnych akapitach zbiorowy autor dzieła podkreśla, że podział na lewicę i prawicę „pojawił się w określonym momencie historycznym, przełomowym dla uformowania się nowoczesnych społeczeństw” – czyli właśnie rewolucji francuskiej.
Bajeczka o tym, jak to pojęcie lewicy i prawicy pojawiło się od przypadkowego usytuowania deputowanych podczas rewolucji ma dwie zasadnicze wady. Po pierwsze, znane są dużo wcześniejsze od Wielkiej Rewolucji Francuskiej zastosowania pojęć „lewicy” i „prawicy” w nowoczesnym znaczeniu, jako stronnictw politycznych reprezentujących różne warstwy społeczne. W „Koriolanie” Szekspira mowa o reprezentantach patrycjuszy w Senacie jako o „the right-hand file” (akt 2 scena 1). Po drugie zaś, podczas Rewolucji Francuskiej akurat radykałowie i konserwatyści siedzieli w układzie „góra/dół” – najradykalniejszą frakcję nazywano w związku z tym „góralami”.
Nie czytałem niestety żadnego poważniejszego opracowania o historii pojęć lewicy i prawicy, mam cichą nadzieję, że ktoś z dostojnych blogokomentatorów zarzuci namiarem na takowe. Jednak to co wiem o historii uprawnia mnie chyba do czepnięcia się, że wersja przedstawiona przez „Przewodnik…” jest fałszywa. Nawet jeśli istotnie w Stanach Generalnych przedstawiciele trzeciego stanu usiedli z lewej, to wynikało to z jakiejś wcześniej istniejącej tradycji, znanej już w czasach Szekspira. A gdyby układ siedzeń w Konwencie miał decydujące znaczenie dla popularyzacji pojęć politycznych, zakładalibyśmy z towarzyszem Zgliczyńskim przed laty nie pismo „Lewą Nogą” tylko „Górną Kończyną”.

Jednym z powodów, dla których nie chce mi się komentować rożnych poważnych wydarzeń politycznych na moim blogu jest to, że przytłacza mnie świadomość, że wszystko już kiedyś skomentowało amerykańskie satyryczne pismo The Onion – tak dobrze, że ja już nie mam po co wyważać otwartych drzwi. Dzisiaj na bezczela skomentuję więc onionowymi słowami wypowiedź posłanki Sobeckiej o seksie (dzięki dla Piotrka za cynk) w „Dzienniku”.
Przewodnicząca sejmowej Komisji Rodziny i Praw Kobiet powiedziała na łamach tego poczytnego pisma, że seks jest zły. „Jest zły, bo nie rozwija człowieka, nie przynosi dobra, nie daje bliskości z drugą osobą. Seks powinien dotyczyć małżeństw. Łączyć się z miłością”.
Coś bym powiedział, ale zamiast tego splagiatuję (BTW: wczoraj był odcinek Simpsonów z „Plagiarismo di plagiarismo”, o którym tu niedawno była mowa!) The Oniona. Specjalnością Oniona są niusy (ich podtytuł to „America’s Finest News Source”) podawane z kamienną twarzą, aczkolwiek pisane z intencjami jawnie jajcarskimi. W 2003 roku na jubileusz papieża sporządzili na przykład  artykuł, w którym w zasadzie zgadzały się fakty i daty, ale był to artykuł o najwybitniejszym komiku świata – „Pope John Paul II: 25 Years Of Laughs”, fragment którego zamieszczam poniżej w swym skromnym przekładzie:
„Wśród utworów, które dały papieżowi przedsmak sławy był jego traktat o miłości z 1960 roku, w którym zdefiniował ‘nowoczesną katolicką etykę seksualną’. To tam rozwinął swój późniejszy gwóźdź numeru o tym, że jedynym dopuszczalnym aktem seksualnym jest taki, w którym chodzi o spłodzenie dziecka.
– Papież zawsze chętnie sięgał do swojego seksualnym materiału – powiedział nam reżyser Woody Allen – Miał ten swój szalony, specjalny sposób patrzenia na świat. Zdecydowanie zaliczam go do swoich inspiracji.
Po latach pracy w pomniejszych katedrach, ciężka praca papieża przyniosła efekty. W 1978 stanął na czele czołowej instytucji rzymskiej komedii – Watykanu.
– Nikt już dzisiaj nie żartuje tak jak to robią w Watykanie – powiedział komik Don Rickles – Może już nie są tak popularni jak kiedyś, ale ciągle potrafią zaskoczyć, jak choćby tym kawałkiem sprzed paru tygodni o tym, że prezerwatywy nie chronią przed AIDS. Czy to było improwizowane?”
Od siebie dodam, że łojeja, to prawda, oni ciągle potrafią zaskoczyć – żart posłanki Sobeckiej w zasadzie już wiele razy słyszeliśmy od różnych katolickich instytucji, a ciągle śmieszy. Aż szkoda pomyśleć, że w końcu prędzej czy później jakieś Vaticanum III będzie musiało ten kościół doprowadzić do normalności. Świat zrobi się od razu mniej śmieszny, więc chichrajmy z nich póki czas!

Teletubisiowy wygłup pani rzecznik Sowińskiej dostarczył interesującej ilustracji progu, przy którym homofobia wchodzi w fazę chorobliwą. Kiedy ktoś po prostu deklaruje niechęć do homoseksualistów, mamy do czynienia z dziwactwem – nie rozumiem wprawdzie sensu uzależniania sympatii od tego, czy ktoś woli brunetki, blondynów czy rudych, ale łotewer, nie lubta se kogo chceta. Jeśli jednak komuś to przechodzi w taką fazę, że widzi ukrytą propagandę kryptohomoseksualną w „Teletubisiach”, w „Kubusiu Puchatku” i w „Bolku i Lolku”, to już się zaczyna szajba.
Zajrzałem Ci ja sobie do Wikipedii pod hasło opisujące panią rzecznik i rozczuliłem się przy jej politycznym siwi: „W latach 1977-1980 należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 2003-2004 działała w Ruchu Katolicko-Narodowym, zaś od 2004 należy do Ligi Polskich Rodzin”. Czad. Cały kaczyzm w pigułce – oni jak zwykle stoją tam, gdzie wtedy stało PZPR.
Co się zaś tyczy działalności rzecznik Sowińskiej, urocze są zwłaszcza plany sporządzenia listy zawodów, które mają być zakazane dla homoseksualistów oraz przymusowej rejestracji „każdego związku skutkującego wspólnym zamieszkaniem czy wspólnym prowadzeniem gospodarstwa domowego”. Na deser zaś przypomnijmy jej kuriozalny list do papieża o „laicko-masońskich środkach masowego przekazu atakujących abp. Wielgusa”. To dopiero musiało być zdziwko dla lustratorenfirera Sakiewicza!
Dla mnie największą tu zagadką jest jedno – jak rzecznik Sowińska swoją homofobiczną obsesję godzi z działaniem w partii politycznej, której najbardziej znany działacz zasłynął zdjęciem, na którym mizia się z półnagimi skinhedami?

W mojej branży największą zagadką są dla mnie dziennikarze występujący w radiowo-telewizyjnych audycjach typu „poranek z…” albo „śniadanie w…” – zwłaszcza w weekendy. Odrzucam wszystkie takie zaproszenia bo poranne lenistwo w weekend to rzecz święta. Nawet nagłe załamanie cywilizacji nie oderwie mnie od leniwego smarowania świeżego chlebka. Skończę jeść, to wtedy będę się martwił atakiem zombie.
Ten weekend zaczął się wyjątkowo sympatycznie, bo gdy wiozłem zakupy do domu, skacząc po kanałach natrafiłem na poranną dyskusję w „Trójce”, w której Cezary Michalski snuł jakąś złożoną teorię spiskową, że Michnik zatrudnił mnie po to, żebym chwalił kapitana Żbika, co przyczyni się do pośredniego wybielenia Kiszczaka (rym do „łodafaka?”).
Michalski od dawna czuje do mnie jakiś penis envy, niedawno wysnuł dystopijną wizję Polski, w której zostałem szefem IPN a kiedy jeszcze poprzednim „pogromcą Agory” było pismo zwane „Życiem Wołka”, napisał nawet felieton opisujący Trzecią Rzeczpospolitą jako Matrix, w której jam ci to robię za agenta Smitha. Oczywiście, wszystko tym razem pokręcił – nie Michnik mnie, tylko to my w Majestic 12 wymyśliliśmy Michnika, żeby ukrywać obecność UFO w PRL. No ale mniejsza.
To fakt, napisałem wiele ciepłych tekstów o Żbiku, Czterech Pancernych, Klossie i poruczniku Borewiczu. Największym problemem naszych dekomunizatorów jest to, że PRL była kulturowym mocarstwem. Kiedy sobie wyobrażam mieszkańca Warszawy z roku 1964 i myślę o formach życia kulturalnego, w których gostek uczestniczył – jak wychodzi z pierwszych seansów „Rękopisu znalezionego w Saragossie”, kupuje sobie nowiuteńką „Cyberiadę”, idzie do teatru na „Tango”, wieczorem w telewizji ogląda „Kabaret starszych panów” – po prostu skręca mnie zazdrość. Ani dostępność pomarańczy ani paszport w szufladzie nie mogą do końca zrekompensować różnicy w poziomie życia kulturalnego kogoś, kto kupi powieść Ziemkiewicza, pójdzie do teatru na „Testosteron” a w telewizji obejrzy Marcina Dańca. Kulturowo 3RP przy PRL to zaniedbana kolonia przy metropolii i tego nie zmienią żadne teczki.
Nie wnikam teraz w przyczyny, nie podaję tego jako argumentu o wyższości komuny nad kapitą, po prostu stwierdzam fakt. Amputujmy dorobek PRL z polskiej kultury to zostanie nam żałosny, niezdolny do samodzielnego życia kadłubek. Gardzę oszołomami, którzy chcą taki zabieg wykonać w imię swojego pokręconego ideolo.
PS. Da.killa, dzięki za linka; Uenifeu, naprawdę żałujesz, że nie jesteś w towarzystwie Leniucha i Michalskiego?

Plagą zawodową dziennikarstwa jest skłonność do powielania w kółko grepsów typu „Zakopane to zimowa stolica Polski”. Pół biedy kiedy odbiorcy odbierają te grepsy w przynależnej im grepsometaforycznej konwencji i nie ślą w lutym korespondencji urzędowej do Zakopanego. Czasem jednak greps zaczyna być traktowany dosłownie i tak niestety bywa z grepsem „media to czwarta władza”.
Wśród bywalców niniejszego bloga są komentatorzy powołujący się w dyskusjach na ten greps niczym na merytoryczny argument („no bo przecież skoro to zimowa stolica, to adres Urzędu Rady Ministrów się zmienił?”), niniejsza notka jest więc im dedykowana (speszjal gritings for Leniuch & Sewerjan).
Wszyscy wiemy, że media mogą wywoływać wojny i obalać rządy, ale co z tego? W 1954 roku United Fruit Company zasponsorował w Gwatemali zamach stanu, rok wcześniej to samo w Iranie zrobiła firma dziś znana jako BP, w 1969 roku Salwador i Honduras starły się pod wpływem wyniku meczu, zaś wśród sponsorów działań CIA przeciwko Allende były międzynarodowe koncerny górnicze i telekomunikacyjne, którym znacjonalizowano majątek, bidulkom. Czy to znaczy, że jeśli pracownik KGHM w Legnicy zatankuje na stacji BP, kupi tam kiść bananów Chiquita i „Przegląd Sportowy” oraz gdzieś zadzwoni, to obejrzeliśmy władze nr. 4, 5, 6, 7, 8 i 9?
Tak jak nie wszyscy sadownicy czy górnicy miedzi mają realny wpływ na politykę, tak samo nie mają go wszyscy dziennikarze. Co więcej, w obu przypadkach ten wpływ dotyczy nielicznych przypadków, przy których należy się zastanawiać, czy jeszcze w ogóle mowa o dziennikarzu (sadowniku, elektryku etc.) czy już o polityku. Gdy mowa o „dziennikarzu z wpływem” pierwszym automatycznym skojarzeniem jest dla mnie Tomasz Lis – no ale facet niewątpliwie stoi już jedną nogą po stronie polityki.
Greps o „4 władzy” jest o tyle groźny, że media można kupić – i w dodatku nie ma w tym nic złego. Kupowanie jakiekolwiek działalności normalnych trzech władz (wyroków sądu, treści ustaw, decyzji rządu) to przestępstwo, kupowanie koncernów medialnych to zaś biznes jak każdy inny – i powinno tak być.
Pojawiające się przy okazji dyskusji o lustracji dziennikarzy teksty typu „musimy mieć pewność czy za komentarzami w prasie nie stoją czyjeś interesy” były po prostu głupie. Takiej pewności nikt nie może mieć nigdy. I bardzo dobrze że jej nie może mieć – warunkiem pełnej wolności słowa jest też i to, że wychodzą tabloidy publikujące jawną ściemę, więc trzeba do wszystkiego podchodzić ze zdroworozsądkową nieufnością.
Teorie spiskowe o „dziennikarzach szantażowanych teczkami” są zaś z kolei głupie o tyle, że ewentualny Evil Overlord zamiast wymyślać jakieś wyszukane szantaże, po prostu może w każdej chwili użyć teczki wypchanej biletami Narodowego Banku Polskiego. Jako „unstoppable superweapon” zgodnie z zasadą #40, taką teczką posłuży się porządny Evil Overlord zamiast bzdetów na poziomie historyka z Instytutu Przecieków Narodowych. Mirrorize this!