Zaciekła dyskusja o zamknięciu serwisu Napisy.org (z której najważniejszym dla mnie wnioskiem jest to, że faktycznie przesadziłem wyrażając zadowolenie także z zamknięcia jego współtwórców – wycofuję to, zostając wszelako przy zadowoleniu z zamknięcia serwisu) sprawiła, że nie zdążyłem napisać notki o innym bieżącym niusie czyli o wywaleniu z targów książki Davida Irvinga.
Chciałem to już odpuścić ale dostałem dziś list od Oburzonego Czytelnika, najbardziej odjechany w mojej karierze. Pisząc o Irvingu porówałem jego warsztat „historyka” do warsztatu Daenikena – obaj odwołują się do sobie tylko znanych źródeł, unikając „peer review”, więc obaj stoją poza normalną nauką. Czy zaprotestował jakiś neonaziol? Nie, zaprotestował entuzjasta Daenikena.
„Deniken” – pisze Czytelnik – w wielu sprawach ma rację, na przykład pisząc o spotkaniu proroka Ezechiela ze statkiem kosmicznym, co „w sposób jednoznaczny potwierdził Joseph F. Blumrich kierownik zespołu badań konstrukcyjnych NASA”. Czytelniku drogi, uwierz mi – w końcu to ja pracowałem dla komunistycznych służb specjalnych nad ukrywaniem obecności UFO na Ziemi – Daeniken to ściema. W historii trudno o „jednoznaczne potwierdzenie”, zwłaszcza gdy spór dotyczy tego, czy jakiś starożytny tekst zawiera opis prawdziwego potwora czy też na przykład metafory grozy podróży morskiej.
Wracając do Irvinga; jestem przeciwnikiem karania za „kłamstwo oświęcimskie”. W polskim prawie ten zakaz wprowadziła w 1998 roku ustawa o IPN – czyli ustawa, którą tak czy siak najchętniej bym spuścił z wodą bieżącą – chociaż trzeba przyznać, że sformułowano go dość zgrabnie: „Kto publicznie i wbrew faktom zaprzecza zbrodniom, o których mowa w art. 1 pkt 1 podlega karze”. Nie ma tu tłumienia swobody badań naukowych, nie ma zakazu kwestionowania liczby ofiar, nie ma uprzywilejowania jednego totalitaryzmu (art 1 p. 1 mówi bardzo ogólnie o zbrodniach dokonywanych na Polakach i obywatelach polskich w latach 1939-1989). Kiedy polska prawica jeszcze była w stanie tworzyć koalicje z ludźmi na poziomie, przynajmniej ustawy były mniej bełkotliwe – to jest z coś, z czym się nie zgadzam, ale mogę to szanować, w odróżnieniu od wytworów posła Mularczyka.
Niezależnie od tego uważam że wolność słowa nie koliduje z prawem organizatora targów do odmówienia komuś publicznego wystąpienia, z prawem gazety do odmawiania druku niezamówionych materiałów czy też z prawem gospodarza bloga do kasowania niektórych komentarzy i banowania niektórych komentatorów. Moje zdanie jest takie, że to źle, że w polskim prawie jest taki przepis, ale to dobrze, że organizator targów wyrzucił Irvinga za drzwi.

W dyskursie krytycznotelewizyjnym o przeskoczeniu rekina (slangowo o „dżampnięciu szarka”) mówi się kiedy producenci jakiegoś serialu telewizyjnego przeginają pałę i w rozpaczliwej próbie odzyskania zainteresowania widzów wprowadzają jakiś desperacko przekombinowany zwrot akcji.
Określenie to pochodzi z amerykańskiego sitcomu „Happy Days” z lat 70., opowiadającego o grupie młodych ludzi. Im dłużej trwała produkcja, tym mniej młodzi byli główni bohaterowie, ale ze względu na jaką-taką oglądalność telewizja ABC nie chciała wyciągnąć wtyczki z tego projektu. W 1977 nadali odcinek, w którym główny bohater (początkowo będący bohaterem drugoplanowym, ale pierwszoplanowi się za szybko zestarzeli) nie wiadomo po jaką cholerę skacze na nartach wodnych nad stadem wygłodniałych rekinów. A w dodatku dla zwiększenia napięcia, bohater nie jest w stanie się wyrobić z tym skokiem w ciągu jednego odcinka i producenci rozpisali to na dwuodcinkowy pakiet z cliffhangerem.
Po takim idiotyzmie serial stracił nawet najwierniejszych fanów.
Ktokolwiek pisze przemówienia Jarosławowi Kaczyńskiemu, ewidentnie dżampnął szarka podsuwając mu kretyński pomysł o stu supertajnych agentach, których dekonspirację Kiszczak miał mu zaproponować 17 lat temu i tak nagle Jarkowi to się właśnie przed chwilą przypomniało oczywiście jak zwykle w rozmowie z tygodnikiem „Wprost z PiS”. Panie Bielan – bo to pan podobno mu to wszystko piszesz – o czym żeś pan myślał, na litość boską?
Przecież tym kompletnie wywracamy obraz bohatera serialu budowany przez poprzednie sezony. Jarosław Kaczyński, bezkompromisowy tropiciel agentów, zawsze poza Układem, zawsze poza podejrzeniem, „David Vincent widział ich”, te klimaty – i co, nagle się okazuje, że przez 17 lat ukrywał takie info? Nic nie powiedział rodzonemu bratu gdy ten był ministrem sprawiedliwości? Ba – nic nie powiedział samemu sobie, gdy w parę miesięcy po rozmowie z Kiszczakiem został dyrektorem Biura Bezpieczeństwa Narodowego?
Wierni entuzjaści serialu mają teraz łyknąć taką koncepcję, że ujawnienie archiwów WSI i IPN to za mało, bo jest gdzieś jeszcze („the truth is out there”) krąży supertajna lista Kiszczaka? I z kolei tropieniu tych agentów mają być poświęcone następne sezony? Przecież to jakby próbować przedłużyć nadawanie „Z Archiwum X” przez zasugerowanie istnienia archiwum Y. I potem archiwum Z. A potem agent Krajczek, że niby Polak, podsunie nam archiwum ziet i żet. Nie no, panowie, toż to tylko na odcinek autoparodystyczny się nadaje. Co jeszcze wymyślicie, nagłe pojawienie się trzeciego bliźniaka?

Podłe kłamstwo, którego dopuścił się podczas rozprawy przed Trybunałem Konstytucyjnym poseł Arkadiusz Mularczyk – oraz związane z tym karane z urzędu przekroczenie uprawnień – to moim zdaniem i tak najmniej poważne z zarzutów, jakie można przeciwko niemu wysnuć. Poseł Mularczyk powinien być oskarżony o zamach na życie członków Trybunału Konstytucyjnego.
Wikipedia, bezcenna skarbnica ciekawostek, wymienia różne znane ludzkości przypadki zgonu spowodowanego śmiechem. W trzecim wieku p.n.e. grecki filozof Chryzyp zmarł ze śmiechu obserwując zachowanie upojonego winem osła (Chryzyp był jednym z klasyków stoicyzmu, szkoły filozoficznej promującej sztywniackie nudziarstwo – tak to się proszę państwa kończy, ale nie wchodźmy w tę dygresję). Sir Thomas Urquhart, tłumacz Rabelais, zmarł w roku 1660 rozbawiony wieścią o upadku angielskiej republiki.
W bliższych nam czasach, w 1975 roku pewien murarz zmarł oglądając telewizyjny skecz z cyklu „The Goodies” (ten szkodliwy serial opisywaliśmy tu zresztą), zaś komedia „Rybka zwana Wandą” zabiła w 1989 roku niewinnego duńskiego foniatrę.
Na niniejszym blogu od początku sygnalizowaliśmy, że nowelizacja ustawy lustracyjnej może wzbudzić daleko idące rozbawienie u inteligentnego czytelnika. Owszem, jakiś skończony kretyn mógłby uwierzyć w to, że w demokratycznym kraju uda się przeforsować coś takiego jak dziesięcioletni zakaz pracy w zawodzie dziennikarza. Skończony kretyn mógłby też uwierzyć w konstytucyjność lustrowania naukowców, szefów spółek giełdowych, dyrektorów szkół niepublicznych czy też – jakże ważkich – prezesów stowarzyszeń sportowych. Sama myśl o obligatoryjnym lustrowaniu stanowiska prezesa Polskiego Związku Podwodnych Elektrycznych Szachów Heksagonalnych czy też redakcji pisma „Działkowiec Podhalański” może jednak wzbudzić u inteligentnej osoby rozbawienie o potencjalnie niebezpiecznych skutkach.
Widać tu precyzyjnie nakreślony plan zamachu. Ustawa była nieszkodliwa dopóki czytali ją działacze PiS a potem zaprzyjaźnieni z nimi publicyści pism takich jak „Rzeczpospolita” czy „Fakt”. Poseł Mularczyk musiał się liczyć z tym, że gdy tekst ustawy trafi do Trybunału, przeczyta go tam w końcu ktoś inteligentny – choćby operator kserokopiarki! – nie mówiąc już o samych sędziach.
W związku z tym uważam, że niezależnie od ścigania posła Mularczyka z art 231 KK, należy mu też postawić zarzut usiłowania zabójstwa z art 148 KK. Ten pan już nikogo więcej nie zabije śmiechem (użyłem tego zdania w neosemantycznym znaczeniu lansowanym przez min. Ziobro, czyli w sensie „wprawdzie nikogo nie zabił ale hej, jak to fajnie brzmi!”; minister Ziobro już nigdy więcej nie ukradnie żadnego samochodowego radiodtwarzacza).
This is the way duckism dies – not with a bang but a whimper.