Spamiętnika młodej lekarki. Ehę, ehę. Będąc młodą lekarką, rzutującą na pierwszy front dekomunizowania rubieży, wszedł raz do mej przychodni pacjęt o wzroku wzburzonym.
– Dziędobry pani doktor.
– A dziędobry. Co pana sprowadza?
– Sprowadza mię do panidoktór lustracja.
– A na czym się panu zrobiła?
– Na posiedzeniu Podstawowej Organizacji Partyjnej Prawa i Sprawiedliwości w Polskim Radiu, pani doktór.
– Ach – spłoniłam się dziewczęco – Nie wiedziałam, że taką już mamy.
– Mamy mamy, pani doktór, towarzysz sekretarz Marcin Wolski jak tylko odnalazł swój stary gabinet w którym sekretarzował POP PZPR za komuny, wzruszył się okrutnie, kazał odnowić, wydrukować nową papeterię i zasiada teraz jako POP PiS.
– Medycyna niestety jest wobec tego przypadku bezradna – powiedziałam zachowując ton adekwatnej powagi.
– Medycyna może i tak, ale my nie – zarechotał pacjęt – My musimy panią doktór zmusić do zlustrowania, żeby wykształciuchy się nie śmiały, że w radiu zostały już tylko stare komuchy jak Wolski, Czabański czy Targalski.
Uznałam, że już czas na przejęcie inicjatywy strategistycznej. Inteligentnym fortelem odwróciłam uwagę pacjęta.
– O, ptaszek!
– Gdzie?
Zaaplikowałam narkozę (BUM!). Śmiałym ruchem umieściłam pacjęta na fotelu i przystąpiłam do trepanacji czaszki (wzzzzzzz!). Dokonałam sekcji treści mózgowia (ćplskślpskslślslsplsk). Znalazłam żałosne kompleksy, zawiść i  opakowanie po wazelinie zawierające szarą substancję przypominającą kacze odchody. Przeniosłam te ciała obce do autoklawu (zzziut!). Następnie wlałam pacjętowi do głowy litr oleju Kastrol (chlllust!), umieściłam czaszę czaszki w położeniu pierwotnem i zaszyłam catgutem (ciachciachciachciach).
– Już po wszystkiem, może się pan obudzić! – oznajmiłam.
– Gdzie ja jestem?
– W mojem gabinecie. Przeprowadziliśmy zabieg mający pana wyleczyć z kaczyzmu. Ile pan widzi palców?
– Jeden.
– Dobrze. Co pan myśli o lustrowaniu satyryków?
– Od żartowania to są chyba satyrycy, nie politycy?
– Dobrze. Co pan myśli o obecnej polityce radiokierownictwa?
– No wariaci jacyś się do tego dorwali, najciekawsi ludzie odchodzą, zostają same stare komuchy udające antykomuchów. To na dalszą metę samobójstwo jest przecież.
– Doskonale. Jest pan wyleczony. Nowoczesna medycyna po raz kolejny zatryjomfowała nad wstecznictwem i zabon… zabonbonem. Co ma pan w tej kopercie?
– Druk oświadczenia lustracyjnego, ale to teraz niepotrzebne, bo już zmądrzałem. Dziękuję pani doktor, czuję się o wiele lepiej, rzucę te głupie papiery byle gdzie, na przykład tu na parapet. Do widzenia!
Niestety, ledwie pacjęt opuścił mój gabinet, przez okno weszli komandosi z Centralnego Biura Antylekarskiego ostrzeliwując się zaciekle („papapapa! ka-buuuum! zzzzzzzonnnk! putatatatataputatatata!”). I tak właśnie znalazłam się na tej oto konferencji prasowej poświęconej mojemu usiłowaniu morderstwa dla uzyskania korzyści materialnej o wartości zadrukowanej kartki a cztery.
[guest starring – Minister Ziobro]: Ta pani już nikogo nie rozśmieszy.

Znowu o polityce ale tym razem już z dystansem, który wolałbym zachowywać na swoim blogu – czyli zapowiadana notka o Norymberdze. Obiecuję ją od dawna w związku z komentarzami m.in. Beztlumika i Bloody Rabbita na inne tematy, chcąc tę dyskusję przenieść w stosowne miejsce. Czyli tutaj.
„I co, głupio jest powoływać się na wyroki w Norymberdze” – pytał retorycznie Rabbit zakładając, że tylko jakiś Bardzo Niedobry Człowiek mógłby tego powoływania unikać. Well, here I am. Ja unikam.
Doceniam historyczną rolę procesu norymberskiego (choć ta z kolei często jest przeceniana – pierwszy proces o zbrodnie wojenne miał miejsce jeszcze w 1474 roku), ale kluczowe słowo to „historyczna”. Z tego, że doceniam historyczną rolę Rewolucji Francuskiej jeszcze nie wynika moje poparcie dla gilotynowania kogokolwiek.
Proces norymberski łamał kilka ważnych fundamentalnych zasad sprawiedliwości. Nie będzie sprawiedliwości w tam, gdzie za określone przestępstwo ściga się tylko brunetów, blondyni zaś mogą się cieszyć bezkarnością. Norymberga tymczasem po pierwsze zakładała, że za zbrodnie wojenne karani będą tylko pokonani, po drugie zaś nawet wśród pokonanych dokonano przedprocesowej selekcji – włoskim zbrodniarzom wojennym za szybką kapitulację gwarantowano bezkarność.
Nieprzypadkowo wśród aliantów z największym entuzjazmem do idei trybunału odnosił się Stalin, który miał doświadczenie w robieniu pokazowych procesów. Udział radzieckich „prawników” w moich oczach wystarczająco hańbił sprawiedliwość, ale dodatkowo Norymbergę obciąża wykreowanie kilku prawnych neologizmów i rzutowanie ich wstecz, wśrod których moje największe zastrzeżenia budzi „zbrodnia przeciwko pokojowi”.
Wywiedziono ją z paktu Brianda-Kellogga z 1927 roku, który zobowiązywał sygnatariuszy do wyrzeczenia się wojny jako sposobu rozstrzygania międzynarodowych sporów. Jeszcze przed Norymbergą jawnie złamały go Włochy napadając na Etiopię. Po Norymberdze zaś wszyscy ważniejsi sygnatariusze złamali go gazylion razy – ze świeższych przykładów przypomnę przyłączenie się Polski do rozstrzygnięcia przy pomocy wojny sporu między USA a Irakiem o rzekomą broń masowej zagłady.
Pakt Brianda-Kellogga należy do różnych dziwacznych traktatów, których nigdy formalnie nie wypowiedziano, ale w praktyce spuszczono na nie zasłonę miłosiernego zapomnienia – podobnie jest dziś na przykład z międzynarodowym traktatem o zwalczaniu pornografii z roku 1910. Gdyby Chiny kiedyś pokonały w wojnie USA i Europę, mogłyby na jego podstawie urządzić zachodnim przywódcom proces o notoryczne łamanie tego traktatu („crime against mohair”).
Na dłuższą metę proces norymberski przyczynił się do fiaska denazyfikacji w RFN – dla postnazistów był wygodnym wykrętem („po co rozliczać przeszłość, skoro już była Norymberga”). Stąd ciągnąca się aż do przejęcia władzy przez Brandta w 1969 roku skandaliczna procesja nazistów na najwyższych stanowiskach w RFN. Brzydzę się też nieskrywaną radością, jaką wielu miało z sabotażu dokonanego przez kata, sierżanta Woodsa, który celowo dał skazanym zbyt krótkie liny – by konali przez dwadzieścia parę minut zamiast od razu zginąć od złamania karku.
Jestem pierwszy by przyznać, że bilans był w sumie pozytywny i że był to ważny krok na drodze rozwoju ludzkości. Ale to samo powiem o Rewolucji Francuskiej. A przyznasz chyba, Rabbit, że głupio jest powoływać się na jej dorobek dla obrony kary śmierci?

Przepraszam za polityczną bieżączkę, niniejszym wpisem niestety zlecimy do poziomu salonu24 czyli dyskusji o tym, że Maliniak z Paksu do Szwaksu, ale dawno nie miałem tyle radochy obserwując kolicyjne przetasowania.
Jestem pod wrażeniem mistrzowskiego zagrania Giertycha. Dalsze istnienie koalicji rządowej w obecnym kształcie groziło jego partii zagładą. Po cholerę komu LPR, jeśli ekologiczna nisza stukniętej prawicy jest już zajęta przez PiS? Giertychowi groził syndrom Unii Pracy, partii pożartej przez silniejszego koalicjanta walczącego o tych samych wyborców.
Jedyną szansą było sprowokowanie pęknięcia u silniejszego koalicyjnego partnera i z tego punktu widzenia zagranie życiem pociętym było jak precyzyjny strzał Luke Skywalkera do wentylatora Gwiazdy Śmierci. Wystarczyło pociągnąc pod odpowiednim kątem i dotąd pozornie jednolity PiS zaczął się pruć wzdłuż cienkiej fastrygi łączącej „dawny ZChN” z „dawnym PC”.
Może przemawia przeze mnie zbytni optymizm, ale mam ogromną nadzieję, że dzisiejsze głosowanie sejmowe doprowadzi do rozpadu obie partie, do których żywię głęboką antypatię. PiS rozpadnie się na skrzydło radykalne, które razem z dawnym LPR-em stworzy jakieś Mohair Party oraz skrzydło umiarkowane, które być może nawet otrzepie z naftaliny samego Kazia Marcinkiewicza.
Skrzydło umiarkowane może z kolei zanęcić to skrzydło Platformy Obywatelskiej, które pryncypialnie odrzuca rysującą się w przyszłości koalicję z SLD. Rozpad PiS doprowadzi więc rykoszetem do pęknięcia PO na ugrupowanie o roboczej nazwie Fafnasta Partia W Karierze Jaśka Maryśki (którego też nie będę lubił) i ugrupowanie Jak Liberalizm To Kurna Liberalizm – Czniać Mohery (wobec którego będę już neutralny).
Wybory w 2009 wygrywa opcja centrolewicowa i powstaje rząd koalicji JLTKL-CzM/SLD, z premierem Tuskiem albo premierem Kwaśniewskim, łotewer. I wreszcie znowu w 2009 coś się zaczyna dziać na budowie autostrady A2, wstrzymanej przez kaczystów. Na czym oczywiście będą zarabiać jacyś niedobrzy ludzie, ale mam to gdzieś, ja już ją chcę mieć po prostu doprowadzoną do Warszawy.

Prawica polska strasznie się ostatnio podnieca tym, że jakaś amerykańska gazeta wreszcie napisała coś ciepłego o kaczyzmie. Gazetą tą jest pismo „Washington Times”, którego nie należy mylić ze słynącym z afery Watergate „Washington Post”. „Washington Times” sprzedaje się w nakładzie siedmiokrotnie mniejszym i jest to pismo wydawane przez News World Communications, wydawnictwo należące do Kościoła Zjednoczenia, na czele którego stoi wielebny Sun Myung Moon.
Tak jest, ten Moon.
Innymi słowy, prawica polska szukała, szukała i szukała jakiejś pochwały na swój temat w prasie światowej – i w końcu znalazła. W organie sekty Moona. No moje grabulacje, awansowaliście dzięki temu do poziomu Uświadomionych Tetanów i w następnym życiu zreinkarnujecie się co najmniej jako chomiki.
Sekta Moona w ogóle pod wieloma względami powinna kaczystom odpowiadać. Jest wściekle prawicowa i antykomunistyczna. Moon lubił się chwalić, że to dzięki jego zdecydowanemu poparciu Reagan wygrał wybory w 1980. „Washington Times” od założenia w 1982 generalnie popiera w USA wszelaką „loony right” – prawicę tak stukniętą, że dystansują się od niej nawet oficjalni konserwatyści. To nie jest taka umiarkowana prawica jak jakiś, za przeproszeniem, Hall Aleksander, oni idą all the way in, man, niczym język Karnowskiego podczas pisania o kolejnym koalicyjnym przywódcy.
Kto wie, może jak Kaczyński się już do reszty popsztyka z Rydzykiem, sekta Moona zostanie ogłoszona w Bolandzie oficjalnym kościołem państwowym?

Pamiętacie taki film „Trzecia Wojna Światowa” z Rockiem Hudsonem w roli prezydenta USA? Radzieccy spadochroniarze lądują na Alasce by dokonać sabotażu instalacji naftowych, napierniczają się ze słabo przygotowaną do walki (ale jakże dzielną i patriotyczną) jednostką Gwardii Narodowej, globalny konflikt wisi w powietrzu? Kudosy dla „Dziennika” za przypomnienie mi tamtego filmu przez wzmiankę o „amerykańskiej inwazji na Grenlandię”.
Wzmiankę rzuca Michał Karnowski, as polskiego dziennikarstwa dworskiego. W swoim typowym stylu przygotował on kolejny ciepły i jakże po prostu ludzki portret polityka koalicyjnego. Tym razem Giertycha.
Wątpiliście dotąd w jego intelekt? To tylko skutki wyprania wam mózgów przez michnikowszczyznę i cywilizację śmierci. Karnowski opisze wam chętnie, jak mądrym człowiekiem jest nasz drogi wicepremier. W jego domu rodzinnym omawiano otóż „przy wątłym ogniku naftowej lampy” różne wydarzenia polityczne.
Takie jak „inwazja amerykańska na Grenlandię”.
Nie wiem, który z nich się pomylił. Ani Karnowski ani Giertych nie robią na mnie wrażenia osób potrafiących wskazać na globusie Grenlandię i Grenadę (nie mówiąc już o Granadzie). Pewnie Giertych bezmyślnie palnął a Karnowski bezmyślnie spisał, żaden nie miał choćby chwili refleksji typu "o rany, przecież Dania jest w NATO, więc wyszłaby z tego niezła rozpierdziucha". Zainteresowanemu/ym jestem w każdym razie wdzięczny za ewokowanie u mnie fajoskiej wizji komandosów w anorakach, M113 sunących po polu lodowym, Inuitów z RPG, duńskiej floty wypływającej z Frederikshavn, płonącej bazy lotniczej Thule. Uwielbiam postapokaliptyczne sf.
Michale, czekam na domknięcie trylogii – ludzki i po prostu ciepły portret Andrzeja Leppera. Nie trzymaj nas w napięciu, jak tylko Twój sławny język giętki odzyska sprawność wylizania czego nie pomyśli głowa, siadaj i spisuj te wszystkie smaczki, będzie na pewno znowu zabawnie.