Za Rzepą (a "Rzepa" za PAPem):
Publicysta Rafał Ziemkiewicz przeprosi Adama Michnika za słowa: "[Michnik] robił wszystko, abyśmy nawet nie poznali nazwisk komunistycznych zbrodniarzy". Przewiduje to treść ugody, zawartej w lutym przed Sądem Okręgowym w Warszawie. Na jej mocy w "Newsweeku" ukaże się wkrótce oświadczenie wydawcy pisma oraz Ziemkiewicza, w dziennikarz stwierdzi, że nie chciał sugerować, jakoby Michnik "współuczestniczył w ukrywaniu prawdy o zbrodniach komunistycznych lub chronił ich sprawców przed odpowiedzialnością". "Jeśli zostałem tak zrozumiany i dobra osobiste Adama Michnika doznały przez to uszczerbku, przepraszam" – ma oświadczyć Ziemkiewicz.
Apologies accepted, captain Needa. Ale panie ministrze Ziobro, larum grają! IV Rzeczpospolita w niebezpieczeństwie! A ty na Kamińskiego nie siadasz? Sędziego w kajdankach nie wyprowadzasz? Konferencji prasowej waść nie zwołujesz? Macie już tylko dwa lata na te wygłupy, może warto przedtem jeszcze spróbować odzyskać sądy?

Zajrzałem Ci ja sobie pod hasło "Andrzej Urbański" do wikipedii i aż się z wrażenia zakrztusiłem erlgrejem:
"W latach 2002-2005 zastępca prezydenta Warszawy Lecha Kaczyńskiego odpowiedzialny za edukację, kulturę, politykę informacyjną i promocję miasta, budownictwo, drogownictwo oraz infrastrukturę"
Drodzy warszawiacy, pamiętacie kompromitująco długą budowę wiaduktu koło galerii Mokotów? Pamiętacie jak w 2002 roku prezydent Kaczyński obiecał, że Most Północny powstanie jeszcze przed końcem jego kadencji – a potem okazywało się, że jego nieudacznicy nie potrafią nawet zorganizować konkursu na koncepcję mostu? Jak wam się jeździ obwodnicą Warszawy i drugą linią metra?
Komu to zawdzięczacie? No oczywiście jest to architekt oszałamiającego medialnego sukcesu "Tygodnika Solidarność" i "Expressu Wieczornego", który teraz zaopiekuje się pieniędzmi abonentów.
Tak sobie leniwie myślę, że Niesiołowski porównując kaczyzm do gomułkowszczyzny jednak nie do końca ma rację. Tamto było dyktaturą ciemniaków – to jest dyktatura nieudaczników.

W dyskusji o plagiatach Michalik pojawił się wątek, który chciałbym rozwinąć do osobnej notki – zarzucano mi (słusznie), że podane przeze mnie przykłady nie wystarczają do uwododnienia tezy, że takie są standardy polskiej prawicowej publicystyki. No pewnie, że nie wystarczają; zadaniem przykładów jest ilustracja tezy a nie jej dowodzenie. Ale kwestia prawicowych standardów jest sama w sobie ciekawa, bo faktem jest, że w dzisiejsze Polsce są niższe niż w publicystyce lewicowej.
Podkreślam kwestię czasu i miejsca, bo nie wynika to oczywiście z immanentnych cech lewicy czy prawicy. W innych okolicznościach – powiedzmy, w archetypalnym Berlinie Zachodnim roku 1968 – to raczej lewica przyciągała z jednej strony psycholi, z drugiej karierowiczów. W dzisiejszej Polsce takim magnesem jest jednak prawica.
Dlaczego? Od zarania III Rzeczpospolitej lewicowe poglądy nie pomagały w karierze. Prawica tymczasem dość wcześnie opanowała różne media – pampersowską TVP, różne gazety zakładane tylko po to, by były głosem prawicy (jak dzienniki: „Nowy Świat” czy „Życie”). To był świetny czas dla wkraczającego na rynek pracy młodego narodowo-chrześcijańskiego konserwatywnego liberała.
Gdy zakładaliśmy „Lewą Nogą” wiedzieliśmy, że musimy sobie znaleźć inne źródła utrzymania, bo za same lewicowe poglądy nikt nam nigdy grosza nie zapłaci. W tym samym czasie wszelkiego rodzaju „Miesięczniki Katolicko-Narodowe" rozkwitały za pieniądze podatnika lub płatnika abonamentu telewizyjnego.
Dziś w Polsce jest niewielu ludzi żyjących zawodowo z publicystyki, przyznających się do swoich poglądów. Zwykle są to świetni fachowcy w swoich dziedzinach – jak Artur Domosławski czy Adam Leszczyński, którzy tematykę Afryki i Ameryki Łacińskiej znają lepiej niż dowolny publicysta w tym kraju.
Prawicowy autor nie potrzebuje tymczasem do napisania artykułu żadnej bibliotecznej kwerendy (wygląda na to, że Ziemkiewicz całą „Michnikowszczyznę” trzasnął bez jednej wizyty w bibliotece!). Wystarczy mu generyczny schemat – siada i sobie stuka w klawiaturę, że mianowicie straszliwy terror politycznej poprawności sprawia, że Unia prostuje banany i dlatego należy obniżyć podatki, bo tylko wolny rynek uratuje nas przed feminazistkami, które nienawidzą mężczyzn bo są brzydkie.
Oczywiście, można sobie wyobrazić podobny schemat uniwersalnego tekstu lewicowego, ale różnica polega na tym, że za taki tekst nikt nie zapłaci. Na bloga se go moża najwyżej wrzucić (stąd niniejszy). Natomiast na generyczne bredzenie prawicowe kupiec się zawsze znajdzie – jak nie „Gazeta Polska” to „Fronda”, jak nie Lisicki to Michalski, jak nie „Nowa Fantastyka” to „Gość Niedzielny”. Dlatego jeśli ktoś chciałby karierę publicysty robić lekko, łatwo i przyjemnie – to najlepiej zadeklarować się jako wielki wróg politycznej poprawności i zwolennik wolnego rynku. Lewica jest dla tych, którzy poza poglądami mają też w jakiejś dziedzinie specjalistyczną wiedzę.
Od dawna myślałem o eksperymencie demonstrującym działanie tego mechanizmu – wymyślić sobie jakąś fałszywą tożsamość typu hrabia Marcin Dominik Dowgiełło-Drucki-Lubecki i podrzucać prawicowym redakcjom tekst będący ewidentnym bredzeniem chamsko zerżniętym z innego bredzenia, do wyrzygu przepełniony za to prawicową słusznością ideolo. Cieszę się, że Eliza Michalik ten eksperyment wykonała za mnie.

Nie zdążyłem się jeszcze skończyć chichrać z kolejnego wygłupu pana prezydenta, który ośmieszył siebie (i niestety przy okazji nasz kraj) twierdząc, że homoseksualizm grozi ludzkości wyginięciem. Pan prezydent najwyraźniej nie dopuszcza do siebie takiej myśli, że znacząca część populacji lubi uprawiać seks z osobą płci przeciwnej po prostu dlatego, że to jest przyjemne – nie wszyscy muszą w łóżku zaciskać zęby i myśleć o ojczyźnie.
Nim minął mi chichot na temat prezydenckiego libido, już się uchachałem aferą Elizy Michalik, młodej prawicowej publicystki urody tak przecudnej, że na jej blogu roiło się zawsze od wpisów typu „pani Elizo, czy można się z panią umówić na kawę”. Michalik przez chwilę była jedną z czołowych gwiazd fali prawicowych hunwejbinów, którzy zalali kontrolowane przez kaczystów media.
Jej gwiazda zleciała z hukiem jakiś tydzień temu, gdy bywalcy jej bloga zauważyli, że jej blogowy wpis o Straszliwym Terrorze Politycznej Poprawności (który zdążyliśmy już w Usenecie obśmiać jako przykład wybitnej durnoty, argumentację budowano tam bowiem m.in. na błędnym rozumieniu angielskiego tekstu) jest plagiatem. Kradnąc cudze brednie, Michalik ukradła też ten sam błąd językowy.
Przyłapana na plagiacie Michalik rżnęła Wielgusa – po prostu wycinała demaskatorskie komentarze. Internauci zareagowali na to sprawdzając jej kolejne teksty. Wyniki są niesamowite: za co w dorobku redaktor Michalik się nie tknąć, okazywało się to chamskim plagiatem.
Wkurzony Igor Janke sięgnął po myszkę i zrobił ślicznej Elizie drag’n’drop prosto do kosza. Żenadę powiększa to, że redakcja „Gazety Polskiej” o notorycznych plagiatach Michalik wiedziała już przynajmniej od roku 2003. Musiały o niej wiedzieć inne pisma zamieszczające teksty redaktor Michalik – „Ozon”, „Gość Niedzielny”, „Wprost”.
Ostatnim rozbłyskiem gwiazdy redaktor Michalik było zaś… zarejestrowanie się w Wikipedii jako Eliza5, by usuwać z hasła o sobie wzmiankę o plagiatach. Łebska dziewucha, nie? Aż szkoda, że czuwający w Wikipedii agenci WSI ją zabanowali.
Zacząłem swojego bloga od opisania sytuacji, w której jakaś koleżanka Elizy Michalik z prawicy zerżnęła mój tekst z „Wysokich Obcasów” – podkładając się niemożebnie, bo tekst był okolicznościowym żartem, w którym występowała fikcyjna ekspert od leczenia nieszczęśliwej miłości, pani Angelique Pas-Vraiment. Wygląda na to, że w polskiej prawicowej publicystyce takie zachowanie to standard.