Felieton Ziemkiewicza w Newsweeku doprowadził mnie do bloga Zuzanny Falzmann i celnej obserwacji o polskich elitach przy korycie. Nie chodzi tu o koryto metaforyczne lecz kolokwialno-literalnie o wyżywienie na imprezach.
Uprawiam zupełnie inny typ dziennikarstwa, więc zwyczajów wyżywieniowych polskich VIP-ów nie obserwuję tak uważnie jak Zuzanna Falzmann, ale też mnie to kiedyś uderzyło. Zaproszono mnie raz na imprezę, na której pojawili się członkowie rządu i elit intelektualnych i sam doznałem osłupienia obserwując reakcję elit na odsłonięcie bufetu typu stół szwedzki.
To było niesamowite – po prostu się tratowali. Wielką przewagę nad pozostałymi miał pewien członek rządu tak wysoko postawiony, że jako jedyny przyszedł na imprezę z ochroniarzem z BOR. To dało mu przewagę nad pozostałymi – mógł nad głowami ciżby podawać borowcowi talerzyk ze śladami po jednym daniu i odebrać od niego czysty, by pałaszować następne. Gdyby ten sam manewr powtórzył ktokolwiek inny – musiałby odejść od bufetu, a wtedy już śmierć w oczach, umarł w butach, za nic nie dopchałby się z powrotem.
Obserwowałem to ze zdumieniem i fascynacją. Jeśli o mnie chodzi, to wolałbym być głodny niż jeść w taki sposób – nawet nie dlatego, że jestem jakimś takim znowu wielce wyrafinowanym arbitrem dobrych manier, po prostu na widok tłumu z talerzykami dostaję ciężkiej obsesyjno-kompulsywnej neurozy, że jeszcze mnie ktoś ochlapie jakimś niespieralnym sosem. Ale przede wszystkim nie widziałem potrzeby, przecież widać było, że i tak dla wszystkich wystarczy.
I wystarczyło – kiedy wszyscy się już najedli, przy bufecie, wciąż jeszcze pełnym jedzenia, zrobiło się luźno. Pamiętam, że w końcu ja też coś wszamałem w doborowym towarzystwie tych, którzy woleli poczekać. Poza mną byli to m.in. pewien znany warszawski anarchista oraz ówczesny ambasador USA w Polsce. Z ambasadorem uciąłem sobie miłą pogaduszkę o Tomaszu Jeffersonie a ze znanym anarchistą o pięknych dawnych czasach, w których spotykaliśmy się na ulicznych protestach przeciwko zakazowi aborcji i tym podobnych.
Mam nadzieję, że napisałem tę notkę na tyle wieloznacznie, że nie da się z niej prosto odgadnąć kadencji owego rządu czy tożsamości ambasadora i anarchisty. Bo ja naprawdę nie chcę nikogo obgadywać, ale zastanawia mnie, skąd się bierze to zjawisko. Zuzanna Falzmann go nie próbuje objaśnić. Ziemkiewicz uderza w swoje tradycyjne wyjaśnianie genetyczne, które mnie nie przekonuje. Bo przecież najbardziej paradoksalne tu jest to, że wystarczyło poczekać głupie pół godziny i jeść już po ludzku. Więc o co tu chodzi?

Bloody Rabbit niedawno wyśmiał tu kolejny przykład nadużywania przez prawicę pojęcia „polityczna poprawność”. Ostatnio zatopiłem się w lekturze uroczej publikacji Stewarta Ferrisa „The Essential English Swear Words”, a w niej przeczytałem o londyńskiej ulicy Gropecunt Lane, wzmianka o której z roku 1230 jest zarazem najstarszym historycznym świadectwem istnienia słowa „cunt”.
„A potem jakiś palant ją przemianował. Kolejny przykład szalejącej poprawności politycznej” – pisze Ferris.
W praktyce zawsze gdy przyglądamy się zjawisku politycznej poprawności bliżej, widzimy albo źle zrozumiany żart – albo coś wynikającego z elementarnego poczucia taktu i sprawiedliwości, jak w przykładzie Rabbita.
Pojęcie politycznej poprawności w obecnym znaczeniu wylansowała amerykańska prawica w latach 80. W jej wersji, lewica miała to pojęcie zaimportować z krajów komunistycznych. Skłonność do nabierania się na taką bzdurę jest dobrym świadectwem możliwości intelektualnych polskiej prawicy (czy ktoś z obecnych tu ludzi dość starych by pamiętać PRL, pamięta w ogóle coś w stylu "towarzysze, to jest politycznie poprawne"?). W rzeczywistości jest to zwrot używany w amerykańskim angielskim jeszcze od końca osiemnastego wieku.
Daliśmy się na to nabrać, bo żarty na temat politycznej poprawności były w USA bardzo en vogue na przełomie lat 80. i 90., a my byliśmy u zarania Trzeciej Rzplitej gotowi łyknąć dowolną bzdurę, która brzmiała odpowiednio antykomunistycznie. To dotyczyło zresztą nawet „Gazety”, w której sympatyzujące z konserwatystami korespondencje z USA pisał wtedy Jacek Kalabiński.
W efekcie satyryczne materiały takie jak „słownik politycznej poprawności” czy „politycznie poprawne bajki” traktowano u nas na serio. I traktuje się nadal, aczkolwiek już tylko w co bardziej patologicznych przypadkach. Na użytek przypadków patologicznych dodam więc, że Ferris we wstępie do swojej książki żartuje.
Chciałbym, żeby mój blog pełnił funkcję edukacyjną, więc na koniec przykładowa pozycja ze słownika Ferrisa – już nie przetłumaczona:
„Jesus Christ”.
Definition: 1. Exclamation of shock at the size of someone’s jugs. 2. Essene-Judaic prophet born around the time of Christ who invented Christmas.
Usage:
„Jesus Christ!” – I’ve never seen jugs large enough to have their own gravitational pull before.
„Jesus H. Christ!” – what did you hit me for? I was only looking at them, for Christ sake!

I znowu Układ sterowany przez cywilizację śmierci oraz służby specjalne wiadomych państw wylał wiadomą wodę na określone kręgi nieprzypadkowych młynów, kłamliwie pisząc, że autostrada A1 urwie się przed końcem. Co za nieobiektywnie kontrowersyjny relatywizm! Przecież tak naprawdę to się nie urwie przed końcem, bo w ogóle nie będzie miała początku, końca a i ze środkiem, prawdę mówiąc, będzie raczej krucho. Nie będzie się więc co miało urywać.
Za gdańską końcówkę autostrady odpowiada nieudacznik z LPR, ale resztę przecież równo zarżną nieudacznicy z PiS. Ministrowi Polaczkowi na szczęście nie udało się powstrzymać budowy odcinka Rusocin-Nowe Marzy rozpoczętej jeszcze przez rząd Belki – chociaż próbował, oj próbował. Udało mu się jednak sparaliżować dalszą rozbudowę tej autostrady, więc nawet w 2010 roku z Torunia do Gdańska nią nie pojedzie padre direttore, bo A1 nadal będzie wtedy łączyć dwie metropolie, Grudziądz z Tczewem. Nie wspomnę tu już oczywiście o totalnym zarżnięciu dalszej budowy A2 – co nam zbudowali Gierek, Miller i Belka to zostało, ale rząd PiS nie chce jej rozbudować ani w stronę niemieckiej granicy ani w stronę Warszawy. No bo jak to tak, żeby ktoś na autostradzie zarabiał? Nie godzi się zarabiać w katolickim kraju.
Wielkim sukcesem rządu jest przynajmniej realna szansa na ukończenie budowy A4, żeby wreszcie sięgała granicy. Zważywszy jednak, że to tylko dokończenie budowy, którą rozpoczął inny rząd, też zresztą bardzo narodowy (w polu jeszcze stoją kikuty blisko 70-letnich przęseł pod wiadukty), średni to sukces. Najwyżej Wiechecki z Wierzejskim mogą z tej okazji wykonać starorzymskie pozdrowienie albo zamówić piwo.

W rządzie Buzka był niejaki minister Kapera – pełnił funkcję pełnomocnika rządu do spraw rodziny. Poglądy miał tak skrajne, że nawet na tle dzisiejszych kaczystów wyglądał na oszołoma. Opowiadał się za totalnym zakazem aborcji bez żadnych wyjątków (zasłynął wywiadem, w którym stanowczym „niech rodzi” skomentował hipotetyczny przypadek zgwałconej dwunastolatki). Homofobię miał na poziomie Wierzejskiego. W sumie, kto pamięta rząd Buzka, tego nie zaskoczą żadne ekscesy kaczyzmu.
Znakomity jak zawsze felieton Kingi Dunin przypomniał mi tamtego ministra. Dunin kpi w nim z prawicy, która chce „wzmacniać małżeństwo” przy pomocy najrozmaitszych zakazów i przymusów. Tak jakby małżeństwu zagrażała akurat pornografia czy parada równości. Ciekaw jestem jak oni to sobie wyobrażają w praktyce? Że ktoś zobaczy panienkę z pornola i z wrażenia ogłosi „Miećka, rozwodzę się”?
Z ministrem Kaperą miałem możliwość polemicznie ściąć się w jakimś programie radiowym. Nie pamiętam w jakiej stacji – po prostu zadzwonili i zapytali, czy mam ochotę na udział w dyskusji pod tytułem „współczesna kultura masowa i zagrożenia dla rodziny”. Oczywiście, miałem.
Kapera zaczął od spiczu zawierającego typowe prawicowe ple-ple: że pornografia, że przemoc, że brak promowania pozytywnych wzorców czyli pokazywania szczęśliwych rodzin. Miałem wtedy za sobą ciężką noc, więc nie chciało mi się bawić w żadną dyplomację. Odpaliłem szczerze, mniej więcej w takich słowach:
„Panie ministrze, opowiem panu coś o szczęśliwych rodzinach i kulturze masowej. Mam za sobą zarwaną noc, bo mam dwójkę dzieci [trzecie było wtedy dopiero w planach], oba się czymś zatruły, jednemu tej nocy ciągle leciało górą a drugiemu dołem, więc spędziłem tę noc głownie latając ze szmatami, wiadrem i brudnymi prześcieradłami. I jako szczęśliwy ojciec zapewniam pana, że ostatnie co by mnie teraz mogło wzmocnić to film o innym szczęśliwym ojcu. Z przyjemnością natomiast obejrzę kolejny odcinek serialu o parze agentów FBI na tropie kosmitów i cieszę się, że przynajmniej jeszcze tyle mi wolno”.
Na te dictum minister Kapera odłożył słuchawkę, dzięki czemu miałem w tej dyskusji nie tylko ostatnie słowo ale wręcz ostatni kwadrans. Który z lubością poświęciłem prezentacji własnej wizji tego, czego rodzina oczekuje po kulturze masowej.
Relaksu, na ten przykład.