„Jestem w towarzystwie kilku młodych ludzi podczas koncertu pieśni patriotycznej, zorganizowanego przez władze samorządowe pewnego miasta”. Tak Wojciech Wierzejski komentuje na swoim blogu zdjęcie, na którym migdali się z jakimś półnagim skinhedem. Zwolennicy LPR kontratakują. Serwis prawy.pl ujawnił, że znanym organizatorem „koncertów pieśni patriotycznej” był niejaki Paweł Szmidt, kandydat PiS w wyborach samorządowych w Zabrzu. Portal ujawnia zdjęcie przedstawiające następnych trzech zboków pozujących do zdjęcia półnago z flagą ze swastyką. Na portalu szalenie inteligentne oblicze jednego z tych palantów otoczone jest czerwonym kółkiem – domyślam się, że ma to być właśnie ów dzielny zabrzański PiS-Mann? Ja pozwoliłem sobie ze zdjęcia uciąć tylko seksowne fragmenty – cycuszki jednego prawicowca, pępuszek drugiego prawicowca i swastyczkę trzymaną przez nich pospołu.
Susan Sontag napisała kiedyś genialny esej o tym, dlaczego u homoseksualistów tak często występuje fetysz nazistowskich mundurów:
A clue lies in the predilections of the fascist leaders themselves for sexual metaphors (…) Hitler regarded leadership as sexual mastery of the "feminine" masses, as rape (…) Left‑wing movements have tended to be unisex, and asexual in their imagery. Right‑wing movements, however puritanical and repressive the realities they usher in, have an erotic surface. Certainly Nazism is "sexier" than communism.
Obsesyjna homofobia polityków takich jak Wierzejski zawsze na mnie robiła wrażenie odreagowania zrepresjonowanego homoseksualizmu. Chory system wartości uniemożliwia komuś takiemu akceptację siebie i swoich seksualnych potrzeb. Zaspokaja je więc tuląc się do półnagich skinów, bo dzięki temu ma usprawiedliwienie – „no przecież ja tylko uczestniczę w koncercie piosenki patriotycznej”. W końcu nie od wczoraj wiadomo, że na polskiej prawicy lepiej uchodzić za „naziola” niż za pedała. Sieg Quack!

Najpierw zazdrościłem Warszawiakom tego, że mają tak wielu interesujących kandydatów do wyboru (u mnie bryndza – tylko PO, PiS, LPR, żadnej lewicy). Druga tura sprawiła, że cieszę się, że tu nie głosuję. Marcinkiewicz i Gronkiewicz-Waltz to jakby uosobienie tego wszystkiego za co tak bardzo nie lubię Platformy i PiS, ale akurat na odwyrtkę.
Nie cierpię Platformy, bo nie cierpię oślizgłych sztywniaków w urzędniczych garniturach, pozbawionych własnych poglądów, sypiących niespójnymi obietnicami na prawo i na lewo, demonstracyjnie fotografujących się na studniówkach czy na boiskach piłkarskich dla zasymulowania witalności, syntetycznych produktów politykopodobnych, których każde słowo jest prześwietlane w badaniach fokusowych niczym nowy smak jogurtu. No i proszę, opisywałem typowego platformersa a wyszedł mi wykapany Kazimierz Marcinkiewicz.
Nie cierpię PiS, bo w życiu politycznym świeckiej republiki nie powinno być miejsca dla polityków podejmujących decyzje na podstawie konsultacji z Duchem Świętym, I-Ching, Koranem, Mzimu, makumbą czy innym Latającym Potworem Spaghetti. Polską prawicę połowy lat 90. uważałem za zgraję nieudaczników, czego najlepszym przykładem był tzw. Konwent Świętej Katarzyny – na którym prawicowe oszołomy wybrały największą ofermę spośród siebie, by następnie opłakiwać jej dwuprocentowy wynik w wyborach prezydenckich. No proszę, kpię sobie z PiS, a tymczasem coraz bardziej wychodzą mi kpiny z Hanny Gronkiewicz-Waltz, prezydenckiej kandydatki zjednoczonej prawicy z 1995.
Nie wiem jeszcze, które z nich przegrało – to zamrożona notka czekająca na koniec ciszy w stolycy. Ale z każdej porażki ucieszę się w tym samym stopniu. Radość psuje mi tylko to, że jedno z nich musi niestety wygrać.

Przeczytałem z zaciekawieniem książkę Piotra Gajdzińskiego „Anatomia zbrodni nieukaranej. Dlaczego nie rozliczyliśmy się z komunistyczną przeszłością?”. Proszę jej nie sądzić po tytule. W odróżnieniu od typowych prawicowych oszołomów autor przynajmniej w ogóle umie pisać, ma lekkie pióro a w dodatku traktuje swoje tezy z intelektualną rzetelnością, która jednak prowadzi go do pewnego paradoksu.
Polska prawica od kilkunastu lat karmi się mitem denazyfikacji – tezą, że gdyby w Niemczech nie przeprowadzono w 1945 roku denazyfikacji, władzę w polityce i gospodarce przejęliby spadkobiercy nazistów. Teza ta jest o tyle niemądra, że wkrótce po wojnie eks-naziści faktycznie objęli władzę w polityce i gospodarce a sama denazyfikacja była kompletną fikcją. Pisałem o tym jeszcze w 1994 roku w piśmie „Lewą Nogą”.
Gajdziński jest bodajże pierwszym rozliczaczem, który traktuje ten temat uczciwie. Opisuje różne przykłady fiaska prób rozliczania przeszłości w RFN – gdzie prokuratorzy ścigający nazistów sami mieli przeszłość z NSDAP. W „Lewą Nogą” opisywałem więcej smakowitych przykładów – choćby mój ulubiony przykład prezydenta RFN Heinricha Luebke, który zaprojektował standardowy barak obozów koncentracyjnych oraz oczywiście Hannsa Martina Schleyera – członka Hitlerjugend od 1931 i SS od 1933 roku, po wojnie zaś członka zarządu Daimler-Benz i szefa niemieckiego związku pracodawców.
Schleyer przeszedł jednak do historii nie jako nazista ani nawet nie jako biznesmen tylko jako najsławniejsza ofiara terrorystycznego ugrupowania RAF. I tak dochodzimy do owego paradoksu i zarazem powodu, dla którego polska prawica woli ten temat zakłamywać. Kto z dzisiejszej perspektywy miał rację w powojennych Niemczech – ci, którzy olewali kwestię rozliczania przeszłości i woleli się skupić na odbudowaniu kraju ze zniszczeń czy ci, dla których najważniejsze było ROZLICZAĆ ROZLICZAĆ ROZLICZAĆ ZA WSZELKĄ CENĘ?
Nie ma ani jednego demokratycznego kraju, któremu udało się sprawiedliwie rozliczyć ze swoją przeszłością. Zanim ktoś rzuci jakiś kontrprzykład uprzedzam, że mam smoka i nie zawaham się go użyć, a konkretnie mam trzy potężne cegły monografii „Transitional Justice: How Emerging Democracies Reckon with Former Regimes” i każdy kontrprzykład zostanie zmiażdżony adekwatnym case study.
Z rozliczaniem przeszłości doskonale radzą sobie dyktatury, bo tam wystarczy po prostu rozstrzelać milion winnych (a jak zabraknie winnych, to się dobiera z niewinnych). W demokracjach tak się nie da. I to jest właśnie odpowiedź na pytanie w tytule książki Gajdzińskiego – nie rozliczyliśmy się, bo zafundowaliśmy sobie postkomunistyczną demokrację a nie antykomunistyczną dyktaturę. I całe szczęście zresztą.