W ostatnim „Piąteczku” przypominałem słowa Morawieckiego o „misce ryżu”, nagrane w niesławnej restauracji „Sowa i przyjaciele”. Przyszły premier w rozmowie ze swoimi kolegami-banksterami przedstawił swój światopogląd.

Przypomnijmy kontekst. Jest rok 2013, Platforma nie ma z kim przegrać. Przedstawiciele ówczesnych elit, którzy są także przedstawicielami obecnych elit, rozmawiają przy ośmiorniczkach o polityce.

W rozmowie poza Morawieckim uczestniczą prezes PKO Zbigniew Jagiełło, prezes PGE Krzysztof Kilian i jego zastępczyni Bogusława Matuszewska. Wszyscy zawdzięczają swoje stanowiska Tuskowi.

Mówiąc o kapitałowej słabości Polski, Morawiecki tak wyjaśnia jej źródła: „I tak jeździsz po tym świecie, tak się zastanawiasz, wiesz, gdzie jest ta różnica, poza tym, że oczywiście trzysta lat temu daliśmy dupy i zamiast mieć porządnie Oświecenie (…) to się bawiliśmy w jakieś tam liberum veto, demokracje szlacheckie i tak dalej”.

To teza ciekawa o tyle, że Oświecenie miało dwa sprzeczne nurty. Republikańsko-demokratyczny i absolutystyczny, idealizujący dyktaturę oświeconego króla-filozofa.

Zwolennicy obu tych nurtów spierali się, używając Polski jako przykładu. Wolter, jako admirator Fryderyka II i Katarzyny Wielkiej, potępiał polski republikanizm – Rousseau go bronił.

Dla Morawieckiego „porządne Oświecenie”, jak wynika z kontekstu, to oświecony absolutyzm. Monarchia pruska albo carat, a nie jakieś tam „demokracje szlacheckie”.

Dla każdego co innego jest „porządne”. Jako polska lewica, czuję się spadkobiercą tradycji Kilińskiego, Kołłątaja, Kościuszki, Lelewela itd. A więc tych, którzy przyczyny upadku RON widzieli raczej w niedostatku, niż w nadmiarze demokracji. No ale to jest kwestia arbitralnych wyborów.

Ważniejsze jest to, co mówił o „misce ryżu”. Zaczął od zachodnich polityków, którzy „w takim świecie, jak dzisiaj, gdzie przez pięćdziesiąt lat ludziom się wydawało, że zawsze będzie lepiej, emerytury będą dość wysokie, żyć będziemy coraz dłużej, służba zdrowia będzie za darmo ku*** i edukacja za darmo, oni tą krzywą, która wiesz tak szła co do oczekiwań, oni muszą ją odkręcić, nie. I takie rzeczy się dzieją. (…) To co robi Merkelowa… Ona działa na najważniejszych rzeczach społeczeństwa czyli oczekiwaniach. Management of expectations. Jak ludzie ci zapier*** za miskę ryżu, jak było w czasach po drugiej wojnie światowej i w trakcie, to wtedy gospodarka cała się odbudowała”.

To obiektywnie nieprawda. W USA, RFN, Wielkiej Brytanii, Francji, Włoszech, Beneluksie czy krajach nordyckich, gospodarka po 1945 rozkwitała przy ogromnych projektach socjalnych. Morawiecki po prostu nie zna historii.

Dalej perorował o potrzebie „obniżania oczekiwań” w Polsce, mówiąc przy tym, że najlepszym sposobem jest „wojna”. Niższe oczekiwania ma mieć oczywiście plebs taki, jak ja czy Ty, drogi czytelniku – bo przecież nie elity.

Żaden z uczestniczących w tej rozmowie banksterów, zawdzięczających kosmiczne zarobki koneksjom z Tuskiem i Kaczyńskim, nie powiedział przecież: „musimy SOBIE obniżyć oczekiwania, chodźmy na miskę smażonego ryżu do Chińczyka za rogiem”.

W pandemii Morawiecki znalazł swoją „wojnę”. Po wyborach zacznie nam „obniżać oczekiwania”.

Do wyborów będą szli pod mętnymi obietnicami „żeby płace w Polsce były takie jak w Europie Zachodniej”. Na to jest tylko jeden sposób: umacnianie pozycji negocjacyjnej pracowników, tak jak to zrobiono w Europie Zachodniej.

Można wyróżnić trzy modele. Typowy dla krajów anglosaskich „union shop” to układ, w którym związek zawodowy (po uzyskaniu akceptacji załogi w referendum) przejmuje wyłącznie uprawnienia do negocjowania w jej imieniu.

Prowadzi to do sytuacji szokujących dla Polaka, w których np. na jakichś targach wystawca dowiaduje się, że nie może sam okablować swojej ekspozycji, bo monopol ma lokalny związek. Kończy się to nadużyciami, które znamy choćby z filmu „Irlandczyk”.

Jest też model gandawski, typowy dla Beneluksu i krajów nordyckich, w którym związki są quasi-upaństwowione. Wypłacają zasiłki, pełnią rolę inspekcji pracy itd.

Ten model zakłada brak pluralizmu. Wszyscy należą do tej samej centrali, która w krajach nordyckich nazywa się po prostu „Organizacją Krajową” („LO”).

Polacy pluralizm mają we krwi, więc raczej nie zaakceptują modelu, w którym nie ma pluralizmu na szczeblu zakładowym („union shop”). A już na pewno takiego, w którym nie ma go wcale (Gandawa).

Od lat rekomenduję model Mitbestimmung/Autogestion, wprowadzony m.in. w RFN. W tym modelu pracownicy współzarządzają zakładem pracy, a podstawowym zadaniem związków jest rywalizowanie w wyborach reprezentacji załogi.

Jeśli ktoś zna inny model, niech wpisze. Wiem jedno: nigdzie to się nie udało w taki sposób, w jaki nam to obiecuje Duda, że wielkie inwestycje pozwolą firmom więcej zarabiać, więc one tak same z siebie będą więcej płacić pracownikom.

Czytelniku, zadaj sobie pytanie: czy gdyby twój pracodawca nagle zarobił dodatkowe miliony, dałby ci z tego powodu podwyżkę? Będzie ci płacić ile masz w umowie. Nadwyżka pójdzie na dywidendę, premię dla zarządu, ew. inwestycje.

Na Zachodzie też nie było tak, że firmy zaczęły więcej zarabiać i więcej płacić. Ustawodawcy wprowadzili opisane powyżej rozwiązania, wzmacniając pozycję negocjacyjną pracowników. Bez tych ustaw bogaci by się bogacili, a biedni by biednieli, jak dzieje się tam, gdzie je rozmontowano w myśl neoliberalnej utopii.

Poparłbym każdy rząd, który propracownicze ustawy wprowadziłby w Polsce. Na razie Morawiecki pod pretekstem pandemii dąży do obniżenia negocjacyjnej pozycji pracowników.

Efekt będzie więc taki, że nawet gdyby ktoś zarobił na tych inwestycjach – to będzie to brat ministra, albo jego żona, albo instruktor narciarski. Nie ja i nie ty.

Morawiecki nie chce zbudować drugiego RFN. Chce zbudować drugie Prusy Hohenzollernów, czyli jego ideał „porządnego Oświecenia”.

Z wszystkich kłamstw reżimu żadne nie wkurza mnie tak jak zapewnienia, że tarcze antykryzysowe mają poparcie związków zawodowych. Którego konkretnie?

Na pewno nie jest to NSZZ „Solidarność”. Wielu ludzi milcząco zakłada, że skoro Duda głosuje na Dudę, to oznacza jakieś hurtowe poparcie związku dla Morawieckiego.

Nic mi o tym nie wiadomo. A jako dziennikarz lubię takie tezy rozstrzygać riserczem antyziemkiewiczowskim, czyli sprawdzeniem dokumentów źródłowych.

Na obrazku mamy fragment opinii NSZZ „S” o projekcie tzw. „tarczy 4”. Nie jestem pewien, czy jest czytelny po przeskalowaniu – oryginał jest na stronie Sejmu jako PDF. Tak jak to zrobiłem w ostatnim „Piąteczku”, przytoczę fragmenty.

Zaczyna się od „Prezydium Komisji Krajowej NSZZ wyraża stanowczy protest…” i potem leci tak: „Propozycja ta jest całkowicie nie do zaakceptowania”, „Niedopuszczalne jest, aby…”, „Szczególnie rażący jest fakt…”, „Prezydium domaga się uchylenia…”. Podpisano: Piotr Duda – przewodniczący, Ewa Zydorek – sekretarz.

W przypadku „tarczy 3” było blisko demonstracji antyrządowej, ale wtedy PiS się wycofał z najbardziej szokujących zapisów. Co do „tarczy 4”, na razie się nie wycofuje.

Może się wycofa? Oby. Ale nawet gdyby tak było, to uporczywe umieszczanie wrzutek odbierających kolejne prawa pracownicze wydaje się rozpoznawaniem bojem. Jakby Morawiecki liczył na to, że „może nie zauważą i tym razem się uda”.

W swoim lewackim serduszku interpretuję to tak, ze dla rządu Morawieckiego pandemia jest tym, czym dla rządu Tuska był kryzys finansowy z 2007. Okazją do przeforsowania rozwiązań, za sprawą których bogaci staną się bogatsi, a cała reszta zbiednieje.

Wygląda na to, że PiS już się wycofał z deklaracji sprzed 5 lat, że „wystarczy nie kraść, a na wszystko wystarczy”. Teraz już ciagle słyszymy, że na takie czy siakie rozwiązania socjalne brakuje pieniędzy – a z projektu „Tarczy 4” wreszcie się dowiedzieliśmy, kto za to wszystko zapłaci. Otóż będą to pracownicy sfery budżetowej.

Dwa miliardy rocznie dla TVPiS oczywiście się znajdą. Pieniądze na dworki Glapińskiego też. Pieniądze na kupienie przyłbic z kolosalną marżą od żony instruktora narciarskiego pana ministra, która sama je kupiła od handlarza oscypków, podobnie jak pieniądze na przepłacone respiratory od kolegi pana ministra, itd.

No na coś w końcu jednak musiało zabraknąć. Traf chciał, że zabraknie na pensje dla około miliona pracowników budżetówki. To oni mają ponosić wyrzeczenia, bo przecież nie bracia Sz. i zaprzyjaźnieni z nimi biznesmeni.

I nie róbcie sobie złudzeń, że „tarcze” przynoszą rozwiązania tymczasowe. Wyrzeczenia, które nam zafundował Tusk 12 lat temu, też w większości zostały na stałe.

Na pytanie „co ja bym zrobił na miejscu rządu”, odpowiem po pierwsze odsyłając do kontrpropozycji przedstawionych przez różne związki zawodowe (nie tylko „Solidarność”). Po drugie, w skrócie: stawiałbym na większą podmiotowość pracowników.

Część może chcieć gwarancji stabilności w zamian za mniejsze wypłaty. Część wolałaby stracić pracę, zgarnąć odprawę i poszukać szczęścia gdzie indziej.

Obecne „tarcze” nie dają ani jednego, ani drugiego. A już cięcia w budżetówce uważam za skandaliczny absurd.

Przecież pandemia przyniosła urzędom więcej spraw do załatwienia, służbie zdrowia więcej pacjentów, edukacji więcej problemów itd. Ostatnie czego teraz potrzebujemy, to wkurzeni i zdemotywowani urzędnicy, nauczyciele, pielęgniarze itd.

Oszczędności w sferze budżetowej trzeba szukać gdzie indziej. Np. w tych dwóch miliardach rocznie, które podarował TVPiS swym hojnym długopisem nasz kochany pan narciarz, w zamian za chwilową iluzję „siły, sprawczości i machtu”.

Starcza na telewizję? To powinno wystarczyć też na podwyżki dla budżetówki.

Nie wykluczam, że gdyby samodzielnie rządziła Platforma, forsowałaby jeszcze bardziej antypracownicze ustawy. Duch prof. prof. Rzońcy i Balcerowicza wiecznie żywy.

Nie ma jednak nawet cienia takiej możliwości. Jedyny w miarę realistyczny scenariusz na odsunięcie od władzy PiS to szeroka koalicja Antypisu: PO-Lewica-PSL.

Jak pokazała niedawna „poprawka antyprezesowska”, Razem jest w stanie narzucać rozwiązania programowe Lewicy. Duchy profesorów Rz. i B. siedziałyby więc w krypcie, gdzie ich miejsce.

Oby przed wyborami dotarło to do zmuszanych do wyrzeczeń pracowników wszelkich branż.

Dawno się na blogu nie zwracałem do pisowców, bo teraz to nie ma sensu. Oni lubią przychodzić na opozycyjne blogi czy fora, gdy mają uczucie wygranej – ale nie potrafią bronić swojej sprawy, gdy ta przegrywa.

Tak samo było za poprzedniego PiS. Próbowali mi tu robić wjazdy w 2006, odpuścili sobie po upadku Żelaznego Kanclerza.
Teraz też u nich, z tego co widzę, panika i zamieszanie. Ale ponieważ tak mnie jakoś poniosło, że zwrociłem się do nich w swoim ostatnim „piąteczku”, zrobię to znów na blogu.

Otoż, Pisowcy drodzy i szanowni. Wasi wybrańcy mają was za kretynów. Nie nas – was.

Was – bo oczekują, że będziecie wierzyć w ich wersję wydarzeń. Na przykład panu ministrowi, gdy ten mówi, że gdyby nie nowe przypadki wzrostu zachorowań, to mielibyśmy spadek zachorowań. Teza w zasadzie prawdziwa, a przecież wielce durnowata (dla kogoś kumatego).

Do idiotów kierowane są też tłumaczenia w sprawie biznesów rodziny Sz. Fakty, ustalone już przez funkcjonariuszy obecnego reżimu są takie, że w NCBiR dochodziło do nieprawidłowości, które skutkowały m.in. dokonanymi w 2016 aresztowaniami.

Marcin Sz. brat pana ministra i Anna Sz., żona pana minsistra, pobierali wielomilionowe granty od NCBiR. W komisji przyznającej te granty zasiadał pan Marek Orłowski, kolega brata pana ministra.

Kontrolerzy obecnej władzy napisali: „Eksperci Pan Marcin Szumowski i Pan Marek Orłowski oceniali sobie wnioski nawzajem” (…) „Z przedstawionej korespondencji jednoznacznie wynika, że łączące [ich] stosunki osobiste były tego rodzaju, że mogły budzić wątpliwość co do ich bezstronnośc”. Zdaniem kontrolerów był to „najbardziej skrajny przykład braku unikania konfliktu interesów”.

Brat pana ministra odpowiada tymczasem, że nigdy nie był „jednocześnie oceniającym i ocenianym”. OK, niech będzie, że nie był. Ale kto nie jest idiotą, ten zauważy, że nie tego dotyczy zarzut!

Kto nie jest idiotą, ten nie da się też nabrać na tłumaczenia braci Sz., ilekroć są przyłapywani na dealu z jakąś szemraną postacią. „To nas oszukano, to my jesteśmy poszkodowani”.

Droga familio Sz.: skoro macie takiego pecha do współpracowików, to może nie powinniście wchodzić do biznesu, a zwłaszcza do polityki? A moze w ogóle nie powinniście – bo nikt nie powinien! – łączyć biznesu z polityką?

Idiota też tylko przyjmie za dobrą monetę tłumaczenia panów Sz., że kupili te lewe maseczki od swego instruktora narciarskiego, bo „był 16 marca, początek pandemii, wszyscy się prześcigali w zakupach”. Początek pandemii był dużo wcześniej.

Se można sprawdzić tajmlajna w wikipedii. WHO pierwsze ostrzeżenia formułowało zaraz po nowym roku. Do końca stycznia pierwsze zachorowania były już w Rosji, w USA, w Szwecji, we Francji. Zaczęto zamykać pierwsze granice.

Krótko mówiąc, już w styczniu było wiadomo, że będzie źle i że trzeba zacząć kupować sprzęt ochronny. Co robił w styczniu pan minister? Zjeżdżał na nartach z panem prezydentem i swoim instruktorem (choć kłamał, że nie miał z nim kontaktu od lat).

Tylko kretyn nie zada w tej sytuacji pytania: czemuż ach czemuż pan minister nie mógł zrezygnować z tych nart i zabrać się za zakupy już w styczniu. Albo chociaż lutym…

A skoro mowa o nartach: tylko idiota zaakceptuje oficjalną wersję tego, co się dzieje obecnie z panem prezydentem. W marcu z wielką pompą podpisał ustawę o przekazaniu 2 mld rocznie na propagandę (tak wiem, oficjalna wersja, że nie na propagandę, tylko na ośrodki regionalne – głupek w nią uwierzy, bo głupek nie umie sam sprawdzić proporcji wydatków), pod warunkiem usunięcia prezesa Kurskiego.

Pochlebcy i włazipupcy zapiewali wtedy, jak to pan prezydent odniósł wielki sukces, pokazał siłę, sprawczość i „macht”. A teraz prezes Kurski wraca, podobno na prośbę pana prezydenta, który przez te dwa miesiące machtania i sprawczania stracił 20 punktów procentowych.

No przecież tylko idiota nie widzi, że to kompromitacja pana prezydenta. Potwierdził tym wszystkie stereotypy o swoim nieudacznictwie, wyrażane dowcipem o depilacji (który jest tak niesmaczny i wulgarny, że zabraniam przytaczania go w komentarzach!).

A sytuacja w Polskim Radiu? Wyborco PiS, oni po tobie oczekują, że uwierzysz w taką wersję, że piosenka Kazika według regulaminu w ogóle nie powinna być notowana na liście, a poza tym powinna być na czwartym miejscu, a pan dyrektor wprawdzie wysłał SMS w sprawie piosenki. Ale innej.

Oni wiedzą, że nikt inteligentny w to nie uwierzy. No ale nie kierują tej ściemy do nas…

Do dobrych wiadomości podchodzę z dużą ostrożnością, ale wygląda na to, że wróciłem z „Piąteczkiem” na dobre. Tzn. na tyle, na ile w Dzisiejszych Czasach da się coś planować – horyzont miesięczny to już dalekie science-fiction.

W ostatnim spróbowałem znów wystąpić w roli didżeja-amatora. Nie mogę wprawdzie załączyć muzyki w samym podkaście, ale poleciłem pewną piosenkę – w załączniku powyżej.

W latach dwudziestych napisał ją Irving Berlin dla musicalu „Betsy”. Moje ulubione wykonanie to wykonanie Franka Sinatry w wersji unieśmiertelnionej edycją na płytach z serii V-Disc.

Te płyty to coś, co bym kolekcjonował, gdybym był ekscentrycznym milionerem. Nie jestem, więc mam tylko dwie pirackie składanki-reedycje, kupione w Neapolu od ulicznego sprzedawcy (zatytułowane „Gli anni d’oro della musica Americana”).

Wuj Sam wydawał te płyty w latach 1942-1949 dla podniesienia morale żołnierzy. Podniesienie morale to coś, czego dzisiaj wszyscy potrzebujemy, rekomenduję więc PT blogobywalcom miły wieczór na przeglądanie zasobów V-Disków na jutubie.

Ponieważ ogólna idea była taka, że to pospolite ruszenie ludzi dobrej woli, kwestia praw autorskich pozostawała nieuregulowana. Warunek od początku jednak był taki, że po wojnie płyty zostaną zniszczone, wraz z matrycami do ich tłoczenia.

Kiedy w 1949 rozesłano rozkaz niszczenia płyt, ludzie wykonywali go ze zrozumiałą powściągliwością – mimo że za niewykonanie groziły surowe kary. Krąży legenda o facecie w Los Angeles, który za nielegalne posiadanie V-Disków poszedł do więzienia (jestem sceptyczny co do jej prawdziwości, bo nigdzie nie znalazłem jego nazwiska).

Rozkaz to rozkaz, większość więc jednak zniszczono. Ocalały te, które były w 1949 na terenie Włoch – po prostu pewnego dnia nagle zniknęły („nie mam pojęcia co się stało, panie sierżancie, jeszcze wczoraj tu były!”). Na ich podstawie robiono potem pirackie reedycje takie jak te w mojej kolekcji.

Ocalały też te, które przez ambasadę albo YMCA trafiły do Polski. I udało się je ukryć przed nadgorliwymi zetempowcami w okresie jazzu katakumbowego.

Jakim paradoksem są płyty, które komuniści chcieli niszczyć w imię komunizmu, a kapitaliści w imię kapitalizmu! Choćby z tego powodu warto się nimi zainteresować.

Zawartość była zróżnicowana jak ówczesny szołbiznes. Komicy nagrywali skecze, muzycy piosenki. Często artyści dodawali parę słów od siebie, z osobistym pozdrowieniem dla żołnierzy na froncie – kapitan Glen Miller zawsze przy tym przedstawiał się ze swoim stopniem.

„V” w nazwie projektu oznaczało „victory”, ale facet, który to wymyślił, nazywał się Vincent i lubił się przechwalać, że to od jego nazwiska. Jest jeszcze trzecie znaczenie: była to pierwsza masowa edycja płyt winylowych.

Szelak, z którego tłoczono przedwojenne płyty, to surowiec pochodzenia naturalnego, produkowany wyłącznie w azjatyckich koloniach imperium brytyjskiego. Wojna zmusiła wszystkich do szukania Ersatzu – poli(chlorek winylu) okazał się znakomitym zamiennikiem.

Używano go w niszowych zastosowaniach już przed 1941, ale dopiero wojna sprawiła, że prawie każdy Amerykanin miał jakąś styczność z V-Diskami i mógł się upewnić, że grają nie gorzej od płyt szelakowych. To nadal były płyty odtwarzane na 78 rpm, ale dzięki nim zaraz po wojnie przemysł zrobił następny logiczny krok, w postaci mikrorowka i longplaya.

Dla mnie osobiście najciekawsze są V-diski z ówczesnym jazzem. Już przyznawałem się na tym blogu do fascynacji Sinatrą i tak ogólnie Tamtą Ameryką.

Zastanawiamy się dziś, jaki będzie świat po pandemii. Ludzie zadawali sobie też to pytanie podczas drugiej wojny światowej i po stronie alianckiej zwykle brzmiała: bardziej sprawiedliwy, równościowy, nie bazujący na wyzysku.

Akowskie marzenia o Polsce ludowej przekreślili komuniści, którzy ukradli rządowi londyńskiemu to hasło. Na Zachodzie częściowo jednak udało się je zrealizować – to stąd te słynne 95% podatki.

W roku 1960 bogacze wywierali presję, żeby od nich już odejść. Taka była pierwotna idea stojąca za filmem sensacyjnym „Ocean’s 11”.

Współczesny remake z Clooneyem i Pittem pomija pierwotne, polityczne przesłanie filmu z Sinatrą, Martinem i Sammy Davisem. Że powiązani z mafią bogacze znów ukradli Amerykę fajnym facetom takim, jak Danny Ocean. Ale skoro dali radę Hitlerowi, to dadzą i skorumpowanym miliarderom.

Jak pokazała historia – nie dali. Może nam się uda? Zbierając siły do szturmu, słuchajmy V-Disków.