Dawno się do was nie zwracałem (ale bywalcy bloga wiedzą, że ten nagłówek się tu czasem pojawia). Dla początkujących przypomnienie, że to nie jest Twitter, to jest mój blog, komentarze podlegają ostrej moderacji. Debiutantom rekomenduję przyjrzenie się poprzednim komentarzom i próbę dostosowania do ogólnego poziomu.

Piszę do was, drodzy pisowcy, zdruzgotany ostatnimi porażkami prezydenta Dudy i polskiej dyplomacji. Marka „Polska” to nasze wspólne dobro, więc przykro nam, gdy Wasi politycy ją niszczą.

Depesza Reutersa „Poland’s President Says He Won’t Attend Holocaust Event in Israel” brzmi fatalnie. W takiej mniej więcej wersji to pokazują zachodnie media.

Zgadzam się, że prezydent Duda nie miał innego wyjścia. Ale to właśnie źle, że dał się zapędzić do sytuacji bez wyjścia.

Gdzie on w ogóle był, kiedy problem narastał? Jeździł na nartach? Łapał hostię? Tweetował z Ruchadłem Leśnym?

Rosjanie – z tym się też chyba zgodzicie – to dobrzy gracze. Nie „dobrzy” w sensie „stojący po stronie dobra”, tylko w sensie „dobrzy w te klocki”.

Zręcznie udało im się wygenerować przekaz o „antysemickiej Polsce”. Choć to Rosjanie na nas napadli do spółki z Hitlerem, wytworzyli narrację, w której wszystko jest na opak. To jest katastrofa.

Gdzie były te wszystkie fundacje od dbania o polskie dobre imię? Czy one w ogóle potrafią cokolwiek, poza wydaniem setek milionów na jacht, który nie pływa? Gdzie Mabena? Gdzie Czaputowicz?

Jak może wiecie, pasjonuje mnie USA i amerykańska popkultura, w tym: westerny. Zastanówmy się wspólnie nad pewnym paradoksem: Amerykę zbudowano na ludobójstwie.

Biali osadnicy najpierw ukradli ziemię jej rdzennym mieszkańcom, a potem ich zamknęli w rezerwatach, skazując na powolne wymieranie z biedy i chorób. Dlaczego nikt im tego nie wypomina, poza niszowymi lewakami, którzy i tak uwielbiają westerny z Johnem Wayne?

No bo przyjrzyjmy się, jak to John Wayne rozegrał. Od lat 50. był współscenarzystą, współproducentem i współreżyserem filmów, w których występował, więc można zakładać, że wyraża w nich swój światopogląd.

Te filmy często bazowały na prawdziwych wydarzeniach i często pokazywano w nich krzywdę rdzennych Amerykanów. Ale odpowiadał za nią jakiś bohater negatywny: niekompetentny agent ds Indian, niedoświadczony dowódca kawalerii, skorumpowany gubernator, nieuczciwy biznesmen itd.

Wayne grał bohatera pozytywnego, który jest wolny od rasizmu i pełen szacunku dla rdzennych mieszkańców. Z wodzem Apaczów wypalił niejedną fajkę, z wodzem Siuksów polował na bizony, a wódz Komanczów go kiedyś ciężko ranił, ale walka była honorowa, więc połączyło ich „krwawe braterstwo”, więź silniejsza od przyjaźni (streszczam tutaj autentyczne wątki z kilku westernów).

Oczywiście, mówi płynnie w ich językach. I mówi im w nich (a także po angielsku), że co się stało, to się nie odstanie, ale powinni korzystać z wielkich możliwości, jakie im daje Ameryka: studiować w college’u, zakładać biznesy.

Gdyby John Wayne był Polakiem, zarzucalibyście mu zdradę narodową. Tylko dlatego, że ośmiela się wspominać o ciemnych sprawach z historii Ameryki – tak jak pisarze i filmowcy, których wyklinacie za wspominanie o ciemnych sprawach z historii Polski. Ale przecież mówią też o jasnych!

Gdyby minister Gliński miał minimum kompetencji, potrafiłby wykorzystać prozę Tokarczuk jako punkt odbicia do rozsławiania Polski na świecie. Te książki wcale nie są antypolskie – nie bardziej niż westerny Johna Wayne’a są antyamerykańskie.

A że są popularne, to jakaś kontr-impreza – bez Putina, ale za to z polskimi artystami i intelektualistami o światowej sławie, mogłaby przyciągnąć uwagę. To by na pewno wyglądało lepiej, gdyby Duda ogłosił, że nie pojechał do Jerozolimy, bo wolał rocznicę obchodzić w towarzystwie Tokarczuk.

To było do zrobienia, tylko wymagałoby kompetentnego ministra kultury i kompetentnego ministra spraw zagranicznych. Gdy PiS przechwycił 5 lat temu kulturę i dyplomację, powyrzucał wszystkich starych fachowców.

Efektem był paraliż. Przez pierwsze dwa-trzy lata można było to uważać za okres przejściowy, ale kiedy on się skończy? W 2030?

A może jednak trzeba znaleźć kogoś, kto umie wykorzystać międzynarodową sławę polskich pisarzy. I kogoś, kto umie grać w dyplomatyczne gry. I prezydenta, który ma inne talenty poza jazdą na nartach?

No wiem, nie powiecie tego na głos. Ale wierzę, że część z was zaczyna mieć takie wątpliwości…

Pod poprzednią notką już się pojawił offtopic o kandydaturze Biedronia, zrobię więc dedykowaną notkę, żeby ten temat się ograniczał do jednego miejsca. I więcej do niego nie wracajmy, proszę. To temat tak przykry, że podsumowałbym go najchętniej słowami wybitnego biznesmena i filantropa Zbigniewa Stonogi: szkoda, nie warto.

Zaczęło się od niesmacznego przecieko-falstartu w wydaniu Krzysztofa Śmiszka, który – jak go usprawiedlwiała rzeczniczka Lewicy – po prostu ma „krotochwilny styl”. A potem było coraz gorzej.

Odwołuję swoje nadzieję sprzed miesiąca, że lewica może zawalczyć o podium. Gdyby zadziałać PRZED Hołownią, może i by się udało, ale teraz to on przechwyci większość rozczarowanych duopolem PO-PiS.

Biedroń cofa lewicę do roku 2015. Do jednoprocentowego wyniku, do gry w tej samej lidze, co PSL, Braun, Korwin i Tanajno.

Może się znowu mylę, może to będzie sukces. Cóż, obiecuję, że będę wtedy co miesiąc zamieszczać notkę pochwalną na cześć prezydenta Biedronia.

Tak bym się ucieszył z przegranej pozostałych kandydatów, że nawet mnie ta myśl nie przeraża. Tylko że dobrze wiemy, i ja, i wy, że to się nie wydarzy.

Kiedyś zatkałem nos i zagłosowałem na Komorowskiego, to i pewnie do Biedronia się jakoś przymuszę. Tylko że przez piękną krótką chwilę miałem nadzieję już tak nie głosować.

W moich oczach Biedroń skompromitował się bezsensownym kłamstwem, że po wyborach zrzecze się mandatu (jak się okazało – zrobiłby to na rzecz prof. Moniki Płatek, którą w europarlamencie widziałbym chętniej od niego).

Po co mu to było? Nie rozumiem tego. Ale nie szanuję ludzi, którzy składają takie deklaracje, a potem nie dotrzymują słowa i nie widzą potrzeby, żeby się z tego jakoś wytłumaczyć.

Mówicie, że wielu polityków tak robi? Zgoda – skądinąd rzeczywiście gardzę wieloma politykami, szanuję bardzo nielicznych, a już osobliwą komorę w swoim hejterskim serduszku mam do ludzich chorągiewek, które to robią ponadprzeciętnie często.

Co bym zrobił na jego miejscu? No cóż, nieprzypadkowo nie jestem. A gdybym był, to bym nie składał takiej deklaracji. A gdybym złożył, to bym dotrzymał, bo po prostu nie umiem inaczej.

Czasem tak mam, że się w coś dam wrobić, że nie umiem komuś odmówić, i wtedy piszę tekst na temat, który mnie tak naprawdę nie obchodzi, albo biorę w czymś udział za haniebną stawkę (przeklęty brak asertywności!). Ile wtedy zrzędzę, narzekam i przeklinam, o tym dużo i barwnie mogą opowiedzieć moi współpracownicy – ale jednak dostarczam.

Pewnie dlatego nigdy nie będę człowiekiem sukcesu, jak Śmiszek z Biedroniem. Nie będę wrzucać radosnych fotek na instagrama z hasztagami #mega, #sukces, #mamyto. Raczej będę narzekać na fejsie (#nano #porażka #niemamytego).

Gdybym był kimś ważnym, jakimś liderem opinii albo wpływowym publicystą, powstrzymywałbym się przed krytyką Biedronia. W kontekście przyszłych wyborów zależy mi przecież na tym, żeby kandydat lewicy dostał 5% (o 8% nie śmiem nawet marzyć).

Na szczęście nie jestem nikim ważnym, więc mogę sobie pozwolić na szczerość. Sprawy, które popieram, przeważnie przegrywają – dla Biedronia to nawet lepiej, że nie okazuję mu entuzjazmu.

Rozumiem natomiast tych, którzy już w pierwszej turze zagłosują od razu na Hołownię. W tych wyborach chodzi przede wszystkim o obalenie kaczyzmu – niektórzy w tej sytuacji nie mają głowy do planktonu z końca tabeli.

Na mojego czuja, Hołownia ma większą szansę od Kidawy na pokonanie Dudy w drugiej turze. Ergo, ma pewien sens postulat taktycznego głosowania na niego już w pierwszej.

Hołownia to zwierzę medialne. Zna media od podszewki: pracował w gazecie (stąd się znamy), pracował w radiu (stąd właściwie też), pracował w telewizji (co zabawne, stąd też).

Kiedyś siedziałem z nim przy sąsiednim biurku, potem parę razy przyjmowałem zaproszenia do jego programów. Tak, za friko. Cóż: pisałem już o braku asertywności, nie umiem odmówić, jak ktoś sympatycznie prosi (a Hołownia to umie, oj umie).

Wiem więc, że on w mediach ma wielu przyjaciół – i praktycznie nie ma wrogów. Ja siebie też nie uważam za jego wroga, po prostu za kogoś o innym światopoglądzie.

Media będzie miał generalnie za sobą. Kampanii wprawdzie nie wygrywa się w mediach, ale Hołownia świetnie sobie radzi także w Internecie i na wystąpieniach publicznych. Nie wiem, czy Kidawa na jakimkolwiek polu ma nad nim przewagę.

Jeśli Hołownia pokona Dudę, to też mu napiszę notkę pochwalną. Trzymajcie mnie za słowo, dostarczę. Tak bardzo przydałaby się wreszcie jakaś dobra wiadomość w sferze publicznej…

Podchodząc do sprawy cynicznie i taktycznie, lewica powinna wspierać kandydaturę Hołowni. Wszak w pierwszej turze będzie podbierać głosy kandydatom PO-PiSu.

Dudę pokonuje w kategorii „wymarzony zięć dla małomiasteczkowej gospodyni”. Kandydatów okołoplatformianych jako celebryta z TVN.

Obóz balcero-kremówkowy będzie w pierwszej turze podzielony jak nigdy dotąd. Dla zjednoczonej lewicy otwiera to okno możliwości na drugą turę – tym szersze, im więcej głosów Hołownia odbierze kandydatom tradycyjnym.

Ja jednak nie umiem być cyniczny i taktyczny, więc nie umiem wzbudzić w sobie nieszczerego entuzjazmu. Szczerego zresztą też nie.

Nie lubię celebrytów i celebrytozy. Nie umiem wyjaśnić tego uczucia – gdy już muszę wyjaśniać, czuję się raczej zdziwiony tym, że kogoś to dziwi. Że ktoś naprawdę tak sam z siebie zna i lubi „znanych i lubianych”.

Szczególnie żarliwie hejtuję „talent shows”. I znów, to dla mnie niepojęte, jak ktoś ich może NIE hejtować choćby po serialu „Black Mirror”.

Uważam, że propagują szkodliwy system wartości – kapitalistycznej pogoni za „sukcesem”. Ja propaguję raczej lenistwo, roszczeniowość i przesuwanie „work-life balance” w stronę „life”.

Tak jak inni celebryci, Szymon Hołownia prowadzi działalność charytatywną. I tak jak Dominika Kulczyk et consortes, prowadzi ją w dalekich, egzotycznych krainach, jakby w Polsce nie było żadnych problemów.

Nie rozumiem tego. Mam dużo szacunku dla aktywistów takich jak Ikonowicz czy Szumlewicz. Gdyby Hołownia wziął udział w blokadzie eksmisji albo wspomógł strajk w PLL LOT, miałby mój podpis.

Polskich celebrytów nigdy jednak nie interesują eksmitowane staruszki ani strajkujący nauczyciele. Ludzką biedę dostrzegają wyłącznie na innych kontynentach.

Nie umiem tego zrozumieć. A ściślej, nie umiem znaleźć innego wyjaśnienia niż to, że interesuje ich tylko taka pomoc, z jakiej da się zrobić show.

Ja tymczasem uważam, że pomagać należy dyskretnie. Najlepiej, żeby twoja lewica nie wiedziała co robi prawica. To cytat z takiej książki, ciekawe czy Hołownia ją czytał.

Tego nie da się dokładnie policzyć, ale wierzę, że ogólny bilans charytatywnej działalności celebrytów jest ujemny. Samym udziałem w machinie dopingującej ludzi do pogoni za sukcesem przynoszą więcej złego, niż mogą dać dobrego.

Najlepsze, co każdy z nas może zrobić dla Afryki, dla klimatu, dla ludzkości (itd.), to mniej zarabiać i mniej wydawać. Tymczasem sensem istnienia „talent shows” jest reklama – namawianie ludzi, żeby kupowali więcej telefonów, samochodów, ubrań itd.

W Afryce od połowy lat 90. trwa straszliwa wojna, która przyniosła już więcej ofiar od drugiej światówki. Toczy się o kontrolę nad „krwawymi surowcami”, które są esencją elektroniki konsumenckiej.

Kupując nowego smartfona, sponsorujesz tę wojnę. Kupując nowe ciuchy, wspierasz szwalnie w Bangladeszu. Jeśli ktoś się tym przejmuje, to przede wszystkim nie powinien być celebrytą w „talent show”.

Niespecjalnie więc szanuję celebrycką filantropię (nie tylko w wydaniu Hołowni). Nie zgadzam się też z nim światopoglądowo.

Polemizowałem z nim na blogu w 2011 (gdy zwalczał związki partnerskie) i w 2012 (gdy krytykował pisanie o życiu seksualnym księży). Dziś podobno akceptuje już związki partnerskie, choć nie jest to jasne.

Ktoś kiedyś w jakiejś książce powiedział: „niech mowa wasza będzie tak-tak/nie-nie, co ponadto, ode złego jest”. Ciekawe czy Hołownia ją czytał?

Jeśli tak, to się nie stosuje. Jego wypowiedzi są pełne niby-dowcipnych stylistycznych ozdobników („do kroćset!”, „do stu par beczek!”), ale nigdy nie wiadomo, co tak konkretnie proponuje.

„Przyjazny rozdział kościoła od państwa”? Przecież to już jest. Co konkretnie Hołownia chce zmienić? Do kroćset, nie wiadomo.

W sprawie liberalizacji aborcji: „nie mówmy o wecie i odrzuceniu weta (…) zwróciłbym ją Sejmowi do ponownego rozpatrzenia. Nie po to, żeby ją uwalić. Po to żeby zapytać, czy Sejm jest pewien tego, co robi”. Czyli nie zawetowałby, zamiast tego by po prostu zawetował, a w ogóle nie mówmy o tym.

Dobra, nie mówmy. Do stu par beczek – tak naprawdę nie ma o czym.