Przepraszam że jestem ostatnio taki upolityczniony, ale czekaliśmy na te chwile osiem długich lat. Podbiega ten Kaczyński „bez żadnego trybu”, marszałek go spławia, i niegdyś wszechwładny prezessimus cicho, pokornie wraca na swoje miejsce, z wyrazem zaskoczenia na twarzy.

I ten Morawiecki ze swoją mission impossible! Zostało mu już tylko wysyłanie listów przypominających nigeryjski spam – „DEAR MISTER KOSINIAK KAMYSZ. I AM PRIME MINISTER. PLEASE SEND VOTES”.

Nie jestem politycznym zwolennikiem Szymona Hołowni. Jakieś 10 lat temu zerwałem z nim relacje z powodu jego wyjątkowo niemądrego felietonu w „Newsweeku”.

Hołownia występował w nim przeciwko związkom partnerskim, argumentując w stylu typowego konserwatywnego mistycyzmu. Że nasi przodkowie Nieprzypadkowo Urządzili To Tak A Nie Inaczej, więc jeśli coś zmienimy, nastąpi Jakaś Nieokreślona Katastrofa, le ciel nous tombe sur la tete.

Może zmądrzał? Teraz już nie wiem. Zobaczymy w głosowaniach.

Chociaż u mnie takie skreślenie jest zazwyczaj drogą bez powrotu, muszę przyznać że w roli marszałka Szymon odzyskał u mnie trochę dawnego szacunku. Kiedyś się nawet bardzo lubiliśmy (tzn. nie wiem czy on mnie, ale ja jego tak).

To było fantastyczne, kiedy Suski wyskoczył na mównicę, a Hołownia mu po prostu wyłączył mikrofon i procedował dalej. Przeprowadził głosowanie w sprawie przerwy, uzgodniono przerwę, a Suski coś tam sobie wykrzykiwał, wymachując rękami, ale nikt tego nie słyszał.

Gorąco polecam jeden z licznych filmikow na jutubie, przepiękny spektakl. A najfajniejsze, że Hołownia nie podnosi głosu, uśmiecha się, ironicznie pyta „czym mogę służyć panu posłowi?”. Góruje nad nimi jak cierpliwa pani przedszkolanka (częste porównanie w internecie).

Jeszcze miesiąc temu oni wszyscy byli tacy butni, tacy aroganccy, tacy przekonani o swojej bezkarności. A teraz pokornie wykonują polecenia „celebryty” (są za głupi by zauważyć, że im bardziej obrażają Hołownię, tym gorsze ich upokorzenie – bo skoro taki „nikt” rozstawia ich po kątach, to kim są oni?).

Napawa mnie to optymizmem na przyszłość. Do samorządowych oni się nie zdążą zmienić – a to znaczy, że przerżną jeszcze bardziej niż w 2019.

Nawet taki jastrząb jak ja przyzna, że samorząd to sztuka kompromisu. Dobry samorządowiec to taki, który umie w stolicy dogadać się z każdym, z Pisem i z Antypisem.

Pryncypialne okrzyki „albo marszałek Witek, albo nikt!” pokazują wszystkim, także ich własnym wyborcom, że PiS tego nie umie. Nawet pisowiec nie chce mieć sfochanego burmistrza, wołającego „od ryżego Tuska kasy nie wezmę!”.

PiS umie działać tylko gdy ma większość. Gdy jej brak, nie umie się dogadać nawet z Konfederacją. W samorządzie to dyskwalifikuje.

Porażka w samorządowych rozwali im struktury terenowe. Gdybym był w okręgu PiS w Myciskach Niżnych, już bym sondował jak tu się z całą organizacją przenieść do PSL, do Hołowni, do Konfederacji, byle uciec z Titanika.

Ergo: nie będzie im kto miał robić europejskich – i przerżną je jeszcze bardziej. A że wyniki jednych wyborów przekładają się na następne – jednych uskrzydlają, innych demotywują – przerżną także prezydenckie. I w 2025 zniknie problem prezydenckiego weta!

PiS sam siebie zapędził w ślepą uliczkę. Dla powstrzymania katastrofy muszą jakoś odzyskać elektorat centrowy. Ale nie da się go odzyskać tak toporną propagandą – straszeniem Tuskiem, Unią i genderem.

Tylko że innej propagandy nie potrafią robić. Przez te osiem lat odrzucili od siebie wszystkich, którzy mają takie kompetencje. Ostali im się ino Rachoń, Wildstein, Karnowscy i Pereira.

Ten ostatni pisał niedawno na Shitterze: „Kluczem jest nawiązanie komunikacji z WYBORCAMI Trzeciej Drogi (nie mylić z jej liderami) i zagospodarowanie ich powyborczego dysonansu poznawczego”.

„Jakiego dysonansu?” – zapyta osoba nie śledząca na bieżąco pisowskiej propagandy. Otóż od Wosia po Semkę, oni wszyscy są PRZEKONANI, po prostu PRZEKONANI, że opozycyjni wyborcy nie chcieli żadnych zemst ani rozliczeń, więc na widok Suskiego z wyłączonym mikrofonem powiedzą „o nie, oszukano nas”.

Czy wy znacie takiego opozycyjnego wyborcę? Takiego, który pragnął pojednania bez rozliczeń i teraz mówi „ej, no bez przesady, już dajcie Witek ten stołek”?

Mój bąbelek towarzyski to praktycznie wyłącznie opozycja. Toleruję różne odcienie, także hołowniano-platformiane.

Nie znam dosłownie NIKOGO, kto głosował na opozycję i NIE CHCIAŁ rozliczeń. Odwrotnie, to ja wszystkich wkurzałem swoim pesymizmem w tej sprawie.

Nie to, że ja ich nie chciałem, tylko myślałem że się nie da. Te pierwsze dni nowego Sejmu, muszę przyznać, dały mi trochę optymizmu (może tym razem „nie będą fujarami”?).

Ale nawet zakładając, że istnieje hipotetyczny Opozycyjny Wyborca Który Żałuje Marszałek Witek – z jakim przekazem PiS chciałby do niego dotrzeć? Na razie wygląda na to, że PiS nie ma innego pomysłu niż powtarzanie jeszcze głośniej i jeszcze dobitniej, że Tusk jest rudy i powiedział „fur Deutschland”.

Z takim przekazem mogą przekonywać przekonanych – swoje żelazne 30%, głównie w podeszłym wieku. Odstraszać będą młodzież i niezdecydowanych. Ich 30% będzie się kurczyć, nasze 70% powiększać. Oby to utrzymać do 2027!

Dużo radości przyniosły mi narzekania pisowców, że „nie zbudowaliśmy swoich mediów”. Gdybym był Sakiewiczem albo Karnowskim, zrobiłoby mi się od tego smutno (a Prezessimus powiedział to przecież na imprezie „Gazety Polskiej”, czym przecież obraził gospodarzy i gości pospołu).

Oczywiście, zawsze można powiedzieć, że czymże takie malutkie „Od Rzeczy”, takie skromniutkie „Wpotylicę”, taki szczuplusieńki Sakiewicz, wobec przepotężnej hiperpotęgi Agory i TVNu. Skądinąd podobno od ośmiu lat idących na dno, no bo nikt tego już nie czyta/ogląda, zabrano ogłoszenia spółek skarbu państwa, a poza tym Twitter i Jutub panie dziejaszku, to jest siła, a nie jakieś tam „legacy media”.

Kpię sobie, ale oczywiście tutaj Prezessimus ma rację. Zasięgowo te wszystkie propisowskie portaliki to śmiech na sali, liga okręgowa w porównaniu do ekstraklasy z Onetem, Gazetą.pl, Wirtualną Polską (i tak dalej).

Kiedy już pisowcy w mediach publicznych i Orlenie dostaną zasłużone kopenwdupeny (oby jak najszybciej), pisowi zostanie tylko to. Ciężko z tym będzie wygrać następne wybory.

Według kolegi Czuchnowskiego rozważana jest próba wyciągnięcia z Polskapress portalu naszemiasto – jako bazy do stworzenia pisowskiego „koncernu medialnego”, o którym mówił Prezessimus. Jestem trochę sceptyczny, choćby dlatego, że takie pośpieszne transakcje mogą być interpretowane jako działanie na szkodę spółki – a przecież niedługo skończą się gwarancje bezkarności dla pisowskich kleptokratów. Poza tym czy portal „naszemiasto” w ogóle gra w tej samej lidze co Onet?

Jest w tym pewien paradoks mediów. Najmniej prestiżowy gatunek dziennikarstwa, czyli niusowa bieżączka, dziennikarstwo depeszowe, nie przynosi branżowych nagród – ale to on buduje prestiż serwisu.

Są bowiem serwisy, do których zaglądamy, by się zapoznać z czyjąś Opinią. I serwisy, do których zaglądamy, by na bieżąco być z niusami. W moim wypadku to głównie Onet i Gazeta.pl (a u Was? chętnie poznam rekomendacje!).

Medialna słabość lewicy objawia się brakiem takiego lewicowego portalu. Krypol, Oko i TOK FM (najpoważniejsze serwisy traktujące lewicę z sympatią) to jednak przede wszystkim publicystyka opinii.

Gdy już pisowcy powylatują z zawłaszczonego mienia publicznego, będą w podobnej sytuacji. Wpotylicę i OdRzeczy to nie są serwisy niusowe.

Oto następny paradoks: nawet jeśli naszą publicystykę opinii uprawiają gwiazdy z gwiazdorskimi stawkami, to i tak jako całość jest ona tańsza w produkcji od niusów, produkowanych głównie przez stażystów na minimalnej, albo i za wpis w CV. Dziennikarstwo niusowe jako całość jest cholernie drogie.

Wyjaśnienie jest proste – chcąc zrobić klon Onetu, musimy na początek mieć kilkudziesięcioosobowy zespół. Nie możemy ich wszystkich wypchnąć na śmieciówki, bo tak naprawdę to nam zależy na ich przywiązaniu do miejsca pracy, żeby mieć jakieś minimum przewidywalności przy zarządzaniu zasobem ludzkim.

Gdyby więc mi na przykład jakiś golfista-longinesiarz zaproponował, powiedzmy, dwa miliony złotych na uruchomienie lewicowego serwisu – ja odważyłbym się mu za to przygotować najwyżej kolejne blogo-podkastowisko, z opiniami i komentarzami. Do serwisu niusowego potrzebowałbym dwóch milionów, ale rocznie.

Na lewicy takich pieniędzy nie będzie po prostu nigdy, dlatego czy nam się to podoba czy nie, jesteśmy skazani na jakąś formę symbiozy z mediami liberalnymi. Ale czy je znajdzie Prezessimus, zwłaszcza odcięty od cycka spółek skarbu państwa?

Media liberalne, cokolwiek o nich mówić, zademonstrowały że potrafią bez tego przetrwać. Powiedziałbym, że dziś te tradycyjne media („legacy media”) mają pewniejszą przyszłość niż Twitter czy inicjatywy donajtowo-patronajtowe.

Niusy w tradycyjnych mediach często są podłej jakości. Sam zaglądam głównie po to, żeby narzekać. Często są to pseudoniusy typu „ktoś na Twitterze napisał że” albo nie-niusy, jak legendarna „libacja na skwerku”.

Ale są. Nawet te „libacje na skwerku” są droższe w produkcji od „Stanowski ostro o Borku” (lutujcie się mocniej, lutujcie!).

Co więcej, uruchomienie takiego serwisu wymaga pewnego know-how. Tradycyjne media to przecież cmentarzysko nieudanych projektów, z których darwinowsko wyłoniło się kilka niezatapialnych.
Pomysł „medium ogólnopolskie na bazie wielu mediów lokalnych też już był”. Nazywało się to „Polska The Times” i szybko umarło, bo po prostu nie każdy umie być Michnikiem.

Prezessimus nie ma dobrej ręki do wyboru współpracowników. Przyznają to półgębkiem nawet jego wyznawcy – bo przecież wielbią Kaczyńskiego, ale Morawieckiego czy Dudę tylko dopóki opromienia ich blask prezesiej łaski.

Mam więc nadzieję, że gdyby nawet jakaś złota kaczka darowała prezessimusowi dwadzieścia milionów na uruchomienie Pisowskiego Koncernu Medialnego – będzie jak zwykle. Szefem zrobi kogoś, kto za dziewiętnaście milionów będzie organizować Galę PKN, na której Kaczyński co rok będzie odbierać nagrodę Prezesa Roku.

A za cztery lata na tej gali znowu powie, że porażka to skutek braku koncernu medialnego i trzeba go wreszcie zbudować.

Pisowcy próbują siebie nawzajem przekonać że wygrali wybory, jednocześnie szukając winnych porażki. Kochani, przecież wiem że tu zaglądacie: wyjaśnię wam, czemu straciliście większość.

Przedobrzyliście. Mieliście tak dużo genialnych pomysłów na pokonanie opozycji, że w efekcie ją zmobilizowaliście. Tę rekordową frekwencję nabili przecież zwolennicy opozycji, których sami skłoniliście do sterczenia w niedzielnych kolejkach.

Przykłady? Ach, za dużo na blogonotkę.

Zacznijmy od Lex Tusk – ustawy, która w pierwotnych planach miała pozwalać wam arbitralnie eliminować dowolnego polityka, któremu przyszylibyście zarzuty o „nieświadome sprzyjanie rosyjskiej propagandy”. Tym nawet mnie, demonstracjofoba, zmusiliście do udziału w czerwcowym proteście.

Nie wiem który konkretnie geniusz to wymyślił, bo teraz nikt się nie chce przyznać. Lex Tusk przyniósł wam więcej szkody niż pożytku.

Nikogo nie wyeliminowaliście, został z tego tylko głupkowaty wyskok Morawieckiego ze „złotym wazonem”. Co za dzban!

A no właśnie: debata telewizyjna. Kolejny genialny pomysł!

Wydawało się, że PiS nie może tego przegrać. Kaczyński i tak nie wziął udziału, więc nic mu nie groziło. A penis przebrany za dziennikarza miał atakować opozycję pytaniami z tezą.

Efekt był taki, że wielu ludzi na codzień nie oglądających TVP, mogło się na własne oczy przekonać jak toporna jest ta wasza propaganda. Dla tych, którzy skłaniają się do topornego symetryzmu, że „PiS-PO jedno zło”, że „Tusk to lustrzane odbicie Kaczyńskiego” (i tak dalej), to było jak sole trzeźwiące.

Te wszystkie Rachonie, Pereiry i Wildsteiny potrafią przekonywać tylko przekonanych. Niezdecydowanych ludzi o poglądach prawicowych skłonią raczej do głosowania na Trzecią Drogę albo Konfederację, bo tak skondensowana pisowska propaganda jest niestrawna dla wszystkich poza najwierniejszymi pisowcami.

Tą debatą tylko sobie zaszkodziliście. Nikogo nie przekonaliście do głosowania na PiS (te wierne 35% i tak by zagłosowało), ale zmobilizowaliście niezdecydowanych do głosowania przeciw sobie.

Idźmy dalej. Ach, jaki to był genialny pomysł – obniżyć ceny paliw przed wyborami! Co mogło pójść nie tak?

Ano oczywiście „przepraszamy awaria”. Kierowcy w całej Polsce widzieli te napisy. W Warszawie to do przeżycia, ale w trasie sam widziałem kierowców spanikowanych, że to już któraś tam stacja „z awarią” i nie wiedzą, czy dojadą do następnej.

A te wszystkie nagłe przelewy dla różnych grup społecznych… Sam się załapałem, bo wszyscy nauczyciele dostali premię od Czarnka – netto to było siedem stów z hakiem.

Jakim trzeba być głupkiem żeby coś takiego wymyślić! Jestem przekonany, że Czarnek nie kupił tym ani jednego głosu, za to wywołał kolejną falę wrogich komentarzy w pokojach nauczycielskich.

Mam nadzieję, że w PiS ruszy teraz rozliczanie winnych klęski. Wszystkim stronom dintojry składamy serdeczne życzenia, żeby się jak najmocniej lutowali.

A co przed nami? No cóż, jasne że wolałbym lepszy wynik lewicy, ale i tak cieszę się, że Razem się umocniło. To oznacza mocniejszą pozycję przetargową na przykład przy przyszłorocznym układaniu list do wyborów europejskich.

Dręczy mnie jednak pytanie, które zadam wam (bo sam się czuję za głupi). Co tak konkretnie da się załatwić bez współpracy Dudusia?

Na pewno da się pozamykać te wszystkie Narodowe Instytuty Grabienia Majątku Publicznego. Co minister powołał podpisem, następny może zlikwidować i rozliczyć.

Ale czy da się naprawić sądy bez z pominięciem prezydenta? Przecież może np. odmówić wręczenia nominacji. Co wtedy? Nie wiem, pytam!

To samo z mediami publicznymi. Widuję jakieś fantasmagorie o scenariuszu, w którym nowa władza zlikwiduje TVP i powoła w jej miejscu nową instytucję, powtarzają to nawet ludzie w teorii całkiem poważni.

Wszystko super, ale czy da się to zrobić z pominięciem KRRiTV oraz RMN? A czy da się im skrócić kadencje bez ustawy, a więc bez weta Dudusia?

Śledzę wypowiedzi opozycyjnych polityków, ale nie odnoszą się do tego, zadowalając się ogólnikami typu „liczymy na to, że prezydent nie będzie się tak chciał zapisać w historii”. Słabo to wygląda.

Czy ktoś z was wie coś więcej o konkretnych planach? Albo ma jakieś pomysły wychodzące poza głupkowate „Trybunał Stanu dla Dudy”? Chętnie poznam!

Szybciutko przed ciszą wygłoszę swój manifest przedwyborczy. Oczywiście bez zmian lewica, „moim” kandydatem będzie Jacek Dehnel – ale szanuję inne wybory, byle też lewicowe, a przynajmniej opozycyjne.

Czemu akurat Dehnel, to już wyjaśniałem na fejsie, ale zbiory blogowe i fejsowe mam trochę rozłączne, więc powtórzę tutaj. Po prostu uważam, że Kultura Jest Ważna.

Kultura w naszej polityce traktowana jest zazwyczaj po macoszemu. Ministrem zostaje ktoś, kto marzył o innym resorcie, ale zabrakło mu siły przebicia – i dostaje ten jako nagrodę pocieszenia.
Najbliższa mojemu sercu jest kultura pop, która teoretycznie może dać sobie radę bez rządowego wsparcia. Zajmując się nią przez wiele lat zawodowo wiem jednak – i mógłbym o tym napisać książkę! – że w praktyce nie może się rozwijać bez kultury wyższej.

Na wielu przykładach (zbyt oczywistych, żebym je tutaj teraz wymieniał) można pokazać, jak opera inspirowała rocka, malarstwo komiks, a awangarda synthpop. Dlatego uważam, że państwo powinno wspierać kulturę wyższą, nawet jeśli ja sam nie skorzystam.

Żeby wspierać, trzeba ją rozumieć. W naszej polityce (i nie dotyczy to tylko PiS) dominuje często postawa typu „wspieramy kulturę, przecież postawiliśmy budynek”.

Może w sporcie to jest takie proste, że wystarczy wybudować stadion, ale w kulturze nie. To dlatego przez 8 lat PiS nie potrafił zrobić „swojego” filmu, nie doczekał się też „swoich” spektakli teatralnych, „swoich” powieści, „swoich” wystaw.

Potrafili tylko sypnąć milionami dla nieudaczników. Nawet jeśli wydamy dzieła zebrane Bronisława Wildsteina na kredowym papierze, czytelnicy i tak będą się ustawiać w kolejce po autograf do Olgi Tokarczuk.

Jacek Dehnel jest człowiekiem kultury w każdym calu (rzekłbym, w każdej jednostce Plancka). Ilu w przyszłym Sejmie znajdzie się posłów, o których można to powiedzieć? Da się ich zapewne wszystkich policzyć na palcach, i to pewnie jednej ręki.

Ktoś powie: mamy teraz pilniejsze zmartwienia od emerytur dla rzeźbiarzy. Ja odpowiem, że od 1989 słyszę, że są sprawy pilniejsze od tych, które ja uważam za ważne. I nie mam ochoty czekać dłużej.

Wzywam jednak przede wszystkim do głosowania na opozycję. Powodów jest wiele, przypomnę w skrócie najważniejsze.

Pisowscy dygnitarze cały czas flirtują z ideą Polexitu. Jeśli stworzą rząd z Konfederacją, to już nie będzie flirt tylko penetracja.

Brexit był katastrofą dla bogatej Wielkiej Brytanii, jeszcze większą będzie dla Polski. Oni oczywiście sami się wyżywią, bo im jakiś biskup zawsze działkę sprzeda po taniości. Ale my wszyscy (ja i ty, drogi czytelniku) bardzo zbiedniejemy.

Historia mówi nam też, że osamotniona Polska nie ma szans na przetrwanie. Nie w tym miejscu na mapie. Polexit to automatycznie Rassijawchod.

Jak wielokrotnie zaznaczałem, doceniam socjalne programy PiSu ale uważam, że gdy jedną ręką dają kasę, drugą jeszcze więcej wyciągają. Na przykład: PiS zrujnował służbę zdrowia.

Nawet największy zwolennik Kaczyńskiego nie powie, że na wizytę u specjalisty czeka się dziś krócej niż 8 lat temu! To znaczy w praktyce, że emeryt tę czternastą emeryturę z nawiązką wyda zaraz na prywatnego lekarza, bo wizytę w NFZ mu wyznaczą na 2035.

Kolejny przykład: zrujnowanie oświaty. Nawet największy zwolennik Kaczyńskiego nie powie, że publiczne szkoły działają dziś lepiej niż 8 lat temu! A więc korepetycje, czesne, dowożenie do innej dzielnicy to będzie osiemset plus, ho ho jaki wielki plus!

Kolejny przykład: niszczenie spółek skarbu państwa. Chyba nawet największy zwolennik PiS widział już karteczkę „PRZEPRASZAMY AWARIA DYSTRYBUTORA” na Orlenie?

Kolejny przykład: niszczenie sądów. Nawet największy zwolennik Kaczyńskiego nie powie, że działają lepiej niż 8 lat temu. A to przecież wpływa np. na szansę wyszarpania odprawy od pracodawcy.

Mogę się zgodzić, że Platforma też nie była szczególnie dobra w rozwoju usług publicznych. No ale dlatego głosuję na Lewicę. Taka koalicja przynajmniej daje nadzieję na ich rozwój, a koalicja PiS-Konfederacja żadnego. Konfederacja wręcz otwarcie zapowiada dalszy zwój.

W wymiarze indywidualnym w moim życiu zapewne niewiele się zmieni razem z tymi wyborami. Ktokolwiek wygra, ja dalej będę pracował jako nauczyciel i dalej będę sobie dorabiać pisaniem książek i felietonów.

Chcę po prostu żyć w silnym i zamożnym kraju, liczącym się w Unii Europejskiej i w NATO. PiS i Konfederacja prowadzi nas do modelu rosyjskiego, gdzie bogata będzie niewielka grupka oligarchów zblatowanych z rządem. A reszta będzie „zap…lać za miskę ryżu”, zgodnie z Doktryną Morawieckiego.

Film Agnieszki Holland „Zielona granica” dobrze pokazuje różnicę między nami a nimi. Różnica #1: oni nie potrafią robić filmów.

Śledząc pisowską komcinautykę widziałem fantazje o tym, żeby odpowiedzieć na ten film jakimś kontr-filmem, przedstawiającym pisowską narrację. Ja oczywiście nie miałbym nic przeciwko, ale wszyscy wiemy, że taki film nie powstanie – bo po tamtej stronie po prostu już nie ma ani speców od dokumentu, ani od fabuły.

Jeśli ktoś poda kontrprzykłady, chętnie je poznam. Bo ja naprawdę chętnie obejrzę ciekawy film, nawet jeśli nie będę się z nim zgadzać światopoglądowo (przez większość mojego życia i tak się czuję na lewo od mainstreamu).

Różnica #2: ich nie interesuje prawda. Ja chętnie przeczytam reportaż kogoś, kto był na granicy, rozmawiał z ludźmi, porobił jakieś zdjęcia – i na tej podstawie powie, że „Zielona granica” to bzdura.

Tylko że po tamtej stronie nie ma kogoś takiego. Nie istnieje w Polsce taki twór, jak „propisowski reporter”.

Znów: jeśli to nieprawda, no to dawajcie nazwiska. Chętnie kogoś takiego sobie poczytam.
Propisowscy dziennikarze uprawiają wyłącznie publicystykę opinii. Nie ruszając się zza biurka, wyrażają opinię przypadkowo zgodną z porannymi instrukcjami z Nowogrodzkiej.

Publicystyka opinii – jak wielokrotnie pisałem – to ogólnie jest najtańszy i najtandetniejszy gatunek dziennikarstwa. Tomasz Lis ma opinię, pan Ziutek z alpagą ma opinię, ja mam opinię – i co z tego.

Reportaż to przeciwny kraniec spektrum wartości. Ktoś się musi pofatygować, spędzić parę dni w terenie. To dużo kosztuje – wszystko jedno, czy te koszty ponosi redakcja czy sam autor-zapaleniec, tak czy siak koszty mierzone w osobogodzinach są wysokie.

Nagrodą za to jest ciekawy materiał. Z dobrego reportażu możemy się dowiedzieć czegoś, czego nie wiemy o świecie.

Nie twierdzę, że po naszej stronie są sami dobrzy reporterzy. Twierdzę, że w ogóle są. Po ich stronie nie ma po prostu żadnego (mylę się? nazwiska, nazwiska!).

Poza Agnieszką Holland, pisowcy hejtują też więc Mikołaja Grynberga za jego reportaż spod granicy, „Jezus umarł w Polsce”. Okej, super, rozumiem że wam się nie podobają przytoczone przez niego fakty. Ale gdzie w takim razie jest wasz kontr-reportaż?

Póki go nie ma, zaufam raczej Grynbergowi. Oczywiście, moje zaufanie ZAWSZE jest warunkowe, może być zawieszone, jeśli przeczytam dobrze udokumentowaną książkę typu anty-Grynberg.

O ile jednak potrafię sobie wyobrazić chronocykl, hobbita i infundybułę chronosynklastyczną – to jakoś nie umiem sobie wyobrazić tego Semki, tych Karnowskich, tego Pereiry, tego Ziemkiewicza, tego Warzechy, jadących w teren i robiących reportaż. Natomiast doskonale sobie potrafię ich sobie wyobrazić, jak nie ruszając się zza biurka piszą zgodnie z przekazem dnia, że Holland kłamie, a Grynberg jeszcze bardziej.

Oczywiście, zawsze pozostaje Argument Ostateczny: chamska propaganda bazująca na „przekazach dnia” jest skuteczna, bo Suweren nie chodzi do kina, nie czyta książek, dotrzeć do niego można wyłącznie krótkimi filmikami typu „Narąbany Stanowski mówi jak jest”.

No i trudno. Ja dalej będę czytać książki i chodzić do kina dla samej przyjemności obcowania z dobrze przygotowanym materiałem. Wolę tak przegrać niż wygrać jak Semka.

„Zielona granica” to po prostu dobrze zrobiony film. Nie jest antypolski ani antymundurowy – są tu funkcjonariusze ratujący honor munduru.

Ja mam akurat wielki szacunek dla munduru, bo jestem ogólnie propaństwowy. Tylko że zazwyczaj noszenie munduru wiąże się z przysięgą na ład prawny Rzeczpospolitej, „pushbacki” są z nim niezgodne.

Absolutnie nie jestem za tym, żeby „wpuszczać każdego jak leci”. Wprost przeciwnie, uważam że osadzanie uchodźców w ośrodkach pozwala na ich filtrowanie, a „pushbacki” powodują, że ten ktoś w końcu przejdzie, tylko nawet nie będziemy wiedzieli którędy.

Wszyscy wiemy (i my, i pisowcy – tylko pisowcy tego nie mówią na głos), dlaczego PiS nie chciał działać zgodnie z procedurami. Z tego samego powodu, dla którego nie chciał ich przestrzegać przy pandemii – zamiast tego wymyślając dziwne specustawy.

Bo jak nie przestrzegamy prawa – to ten zarobi na lewych respiratorach, tamten na maseczkach bez atestów, a owamten na łapówkach za wizy. I stąd ten oburz w przekazach dnia.