Dziesięć lat temu amerykańscy psycholodzy przeprowadzili badanie ostatecznie wyjaśniające źródła homofobii. Grupie heteroseksualnych mężczyzn pokazywano próbki pornografii o różnych orientacjach, jednocześnie badając ich reakcje zmyślną maszynką mierzącą obwód penisa. Okazało się, że „normalna” heteroseksualna pornografia oraz pornografia lesbijska podniecała mniej więcej wszystkich tak samo, natomiast pornografia gejowska najsilniej powodowała erekcję u homofobów.
Nie ma w tym tak naprawdę niczego paradoksalnego. Wyobraźmy sobie religię zakazującą seksu z brunetkami (na świecie jest tak dużo tak dziwnych religii, że takowa by mnie wcale nie zaskoczyła).
Dla kogoś, kto akurat woli blondynki, taki zakaz byłby czymś obojętnym. Taki ktoś na widok wyzywająco ubranej brunetki po prostu uśmiechałby się taktownie, odwracał wzrok i wracał myślami do swojej ukochanej blondi. Co innego głęboko wierzący zwolennik brunetek. Ten, wierny nakazom swojej religii, żyłby samotnie – najwyżej z mamusią albo kotkiem.
Jego myśli i sny wciąż zaprzątałyby brunetki, brunetki, brunetki… i oczywiście surowa boska kara spadająca na grzeszników, którzy za nic mają religijny zakaz. W efekcie wciąż publicznie wyklinałby dekadencką Europę, w której – pfuj! – ludzie chodzą publicznie za rękę z brunetkami. Stanowczo potępiałby takich zboczeńców, bluźnierców, wysłanników szatana, pisałby jakieś idiotyczne projekty ustaw albo artykuły do partyjnych gazetek, domagałby się zwalniania nauczycieli lubiących brunetki ze szkół (wszak tyle dziewczynek jest brunetkami!). Hipotetyczny brunetkofob w praktyce wyglądałby więc mniej więcej tak samo komicznie jak typowy homofob z LPR czy PiS.
Kraj rządzony przez brunetkofobów pewnie też miałby na świecie poważne problemy wizerunkowe. A jego przywódcy bardzo by się upierali, że odpowiada za to jakiś układ, spisek, stolik brydżowy czy wręcz konspiracja ufoków. No bo w końcu nikt ich nie przekona, że białe jest białe, czarne jest czarne, a blond jest blond.

Kiedyś na Walentynki do „Wysokich Obcasów” napisałem tekst o fikcyjnej psycholog leczącej ludzi z miłości. Nadałem jej nazwisko Pas-Vraiment („Nie-Naprawdę”), umieszczając w tekście wskazówki, które powinny były wskazać inteligentnemu czytelnikowi, że ma do czynienia z żartem. Redakcja „Wysokich Obcasów” na wszelki wypadek obarczyła jeszcze to wyrazistym dopiskiem – „Angelique Pas-Vraiment jest postacią fikcyjną”. Trochę mnie to zniesmaczyło, bo nie lubię łopatologicznego tłumaczenia żartów, ale okazało się, że są przypadki, dla których nawet łopatologia to za mało – poskutkowałby może buldożer, ale redakcja niestety nie dysponuje takowym.
Wystarczy wpisać „Angelique Pas-Vraiment” do gugla. Jako pierwszy wyskoczy tekst z pisma „Nowe Państwo”, będącego intelektualnym zapleczem PiS. Autorka tego tekstu chciała udawać, jaka to ona niby jest oczytana we współczesnej psychologii, więc powołała się na nieprawdziwą panią Nieprawdziwską: „Na marginesie warto wspomnieć, iż niektórzy uczeni – jak chociażby doktor Angelique Pas-Vraiment ze szwajcarskiego Institute de Therapie Emotionnelle – twierdzą, że zakochanie wykryte na wczesnym etapie, czyli wówczas, gdy naszego organizmu nie ogarnia jeszcze biochemiczne zauroczenie, jest w pełni wyleczalne”. Rzecz jasna, nie dodała przy tym, że o owej doktor Pas-Vraiment przeczytała w „Wysokich Obcasach”.
Jeszcze fajniejszy musiał być tekst niejakiego Jerzego Gracza z pisma „Wróżka”, zatytułowany „Zabójcza miłość”, w którym – jak wynika z wpisów takich jak ten – również pojawiła się pani Nieprawdziwska. Aż żałuję, że pismo „Wróżka” nie oferuje tekstów online.
Jest coś zabawnego w tym, że na panią Nieprawdziwską nabrały się akurat te dwa tytuły – pismo traktujące serio propozycje braci Kaczyńskich oraz pismo traktujące serio zjawiska nadprzyrodzone. Są po prostu ludzie, którzy się dadzą nabrać na wszystko, nawet jeśli ich się ostrzega wielkimi literami „UWAGA DOWCIP”. A że jest ich tak dużo właśnie wśród zwolenników PiS i entuzjastów zjawisk parapsycho? Dziwnym nie jest, jak mawia bohater mojego ulubionego komiksu.

Napisałem kiedyś tekst o programie "Szkło kontaktowe", w którym wyznałem, że podejście czysto satyryczne do polskiej polityki odpowiada mi znacznie bardziej od "poważnej" publicystyki. Poważny publicysta dyskutując z bełkotem polskich polityków koniec końców przegrywa zgodnie z zasadą "nie spieraj się z idiotą – sprowadzi cię do swojego poziomu i pobije dzięki doświadczeniu". W "Szkle kontaktowym" podoba mi się to, że autorzy tego programu zamiast polemizować ze spiczem – dajmy na to – Edgara Przemysława, po prostu demonstrują, że przemawiający w ogóle nie wie o czym mówi. Nie zgadzam się z tymi, którzy uważają, że takie podejście to nieistotne czepianie się drobiazgów – uważam, że kaliber intelektualny tych, którzy nami rządzą, jest właśnie ową istotą, a cała reszta to już wynikające z tego drobiazgi.
Nie zamierzam więc nobilitować wicewodza Wierzejskiego polemizując na serio z jego propozycjami zaostrzenia ustawy antyaborcyjnej. Przekleję tylko cytat: "Nie może być tak, jak jest teraz, że zagrożenie zdrowia kobiety jest używane jako precedens do zabijania istoty ludzkiej". Za polemikę wystarczy zdrowy śmiech wśród ludzi znających sens słowa "precedens".

Jako początkujący bloger postanowiłem uczyć się od najlepszych. Lektura bloga naszego nowego warszawskiego komisarza uświadomiła mi, z kim od początku kojarzył mi się trener polskiej reprezentacji. On też był bardzo optymistycznie przekonany o swoim sukcesie. A po porażce robił wrażenie osoby tak samo doskonale oderwanej od rzeczywistości jak zdymisjonowany premier.
Miarą według której oceniam polskich polityków jest ich wkład w budowę autostrad. Premier na początku swojej kadencji dużo nam naobiecywał, ale po roku nie rozpoczął ani jednej nowej budowy. PiS mógł przynajmniej uroczyście przecinać wstęgi na odcinkach zbudowanych za poprzednich rządów, jak choćby na nowym odcinku A-2. Swoim następcom PiS jednak nie zostawi niczego do przecinania – za rządów Marcinkiewicza nie ruszyła budowa ani jednego odcinka autostrady. Przeciwnie, z powodów politycznych rząd wstrzymał budowę kolejnego fragmentu A-2 (między Nowym Tomyślem a granicą), zasługi rządu są tu więc tylko ujemne, jeśli jakiekolwiek.
Ale czy premier ma sobie z tego powodu coś do zarzucenia? A skąd. Tryska radosną samooceną niczym działacz PZPN po mundialu. Obiecuje warszawiakom, że zbuduje za cztery lata Most Północny. Ten, którego budowę cztery lata temu obiecywał nam Lech Kaczyński. Ciekawe, kto jego budowę nam będzie obiecywał za cztery lata?

To straszne – czyżby katolickie forum dyskusyjne onanizm.pl miało zniknąć z polskiego internetu? Na razie pod tym adresem pojawia się dramatyczny apel o pomoc. Koleżanki i koledzy, musimy podać administratorowi pomocną dłoń!
Młodzi polscy katolicy z pokolenia JP2 wspólnie walczyli tam (walczą?) ze swoim zgubnym nałogiem. Robili to (robią?) głównie poprzez nieustające rozmawianie na ten temat oraz prowadzenie kalendarzyków, w których skrupulatnie zaznaczali każdy akt ulegnięcia szatańskiej pokusie.
Jak można się domyślić z wypowiedzi dyskutantów na owym forum, ulegli oni jakiejś absurdalnej wizji ludzkiej seksualności, w której masturbacją jest dowolna forma seksu, jeśli tylko w niej – hospody pomiłuj! – chodzi o przyjemność. Używali takich pojęć jak „masturbacja we dwoje”, co – jeśli dobrze ich rozumiem – oznaczało po prostu normalny stosunek dwojga osób, które robią to bo mają na to ochotę a nie dlatego, że w swym świętym związku chcą sprokurować nową duszyczkę ku chwale Narodu i Kościoła.
Mając tyle lat ile mam, mogłem obserwować jak rozwijały się związki zawierane przez moich rówieśników w czasach naszej, ahem, młodości. Większość tych związków już się w taki czy inny sposób rozpadła. Najszybciej i najbardziej żałośnie rozpadły się wszystkie te, które budowano według kościelnych recept.
Model, w którym dwoje ludzi „składa sobie w prezencie ślubnym swoją czystość”, brzmi oczywiście bardzo poetycko, ale jest za bardzo sprzeczny z ludzką naturą, żeby to miało prawo zadziałać. Za to wśród moich rówieśników bardzo zgrabnie próbę czasu i próbę rodzicielstwa (jakże trudniejszą!) przetrwały związki, w których od tego modelu się oddalono. Związki, w których nie czekano do ślubu na sprawdzenie tego, czy w ogóle obie strony w sypialni czują się razem równie dobrze jak na randce. Związki, w których przynajmniej jedna ze stron już za sobą miała jakąś przeszłość i wiedziała, czego szuka w miłości (niby każdy szuka szczęścia, ale szczęście to nie Ford T, nie ma jednego modelu pasującego dla wszystkich).
Szkoda tylko wszystkich tych młodych ludzi, którzy rujnują sobie życie próbując dostosować swoje szczęście do ciasnego wzorca dyktowanego przez światopogląd.