Układ właśnie mnie dopisał do bazy danych, więc zaczyna się. Przez najbliższy miesiąc mój blog będzie niestety żałosnym pokazem tandetnej autopromocji. Zamiast egosurfingu będzie już tylko egoempiking i egomerlining czyli obsesyjno-kompulsywne sprawdzanie, czy aby Mojej Książki nie zakrywa jakiś Puchatek. Chcąc uchronić moich miłych gości przed ostateczną żenuą proponuję wrócić tu pod koniec kwietnia.
PS. Jeśli dostałeś jakiś spam związany z tą książką, to nie odpisuj na maila z nagłówka listu tylko na blogowy adres wo at gazeta.pl.

Czytelniczko/niku/phoebe mojego bloga, oto doskonała propozycja filmu na randkę, na której obaj/obie/oboje/menage a trois/dramat czwórni/whatever będziecie się świetnie bawić. Wprawdzie jest to konwencjonalna romantyczna komedia, w której Hugh Grant spotyka Drew Barrymoore, miziu miziu i hepili ewerafter, ale jest tu coś specjalnego. Grant gra postać luźno wzorowaną na Andrew Ridgeleyu z "Wham!" – czyli zapomnianą gwiazdę muzyki pop z lat 80. Teledysk z Grantem ucharakteryzowanym na beznadziejną modę tamtej dekady jest KAPITAAAAAAALNY.
Reszta filmu jest już trochę taka sobie, aczkolwiek jest tam trochę trafnych satyr dotyczących popkultury – przede wszystkim z nie mniejszym okrucieństwem potraktowano muzykę pop lat zerowych (świetny pastisz Shakiry). Jest też bliska memu sercu antypatyczna postać drugoplanowa (Jason Antoon – szef domu wirtualnych rozkoszy w "Raporcie Mniejszości", będę śledzić karierę tego aktora), która rzuca fajny tekst: "Jakie będą wasze następne słowa? Feelings, nothing more than feelings? Brzydzę się wami!".
Ogólnie, kogo bawi nastrój w jakim na tym blogu rozmawiamy o popkulturze, powinny też rozbawiać żarty z tego filmu. Z drugiej strony – najlepszy macie właśnie powyżej, czyli teledysk "Pop Goes My Heart" z roku 1984 (he he). Polecam przynajmniej kliknięcie na "play", jeśli już nie wyjazd do kina.

Za dużo tej polityki u mnie ostatnio, więc najwyższy czas na tradycyjny comiesięczny ranking od czapy. W marcu zajmiemy się fascynującym zjawiskiem, jakim są polscy aktorzy gwarantujący swoją obecnością, że film będzie do niczego. Żebyśmy się dobrze zrozumieli (zwłaszcza w kontekście ewentualnego pozwu o naruszenie dóbr), nie mam nic do samych tych aktorów, często są to ludzie utalentowani i ciężko pracujący. Po prostu z jakiegoś tajemniczego powodu wyjątkowo często właśnie ich zaprasza się do filmów z beznadziejnym scenariuszem i amatorską reżyserią.

Bronisław Wrocławski to w tej kategorii numero uno magnifiko absolutistiko. Śródziemnomorska uroda sprawia, że ilekroć jakiś scenarzysta od siedmiu boleści wystuka słowa typu „WNĘTRZE. DZIEŃ. GABINET DON PALANTINO, GROŹNEGO MAFIOSO”, producent z bożej łaski zaczyna klaskać w łapki i wołać, że to wymarzona rola dla Wrocławskiego.
Jego rolą życia był Don Luciano Gambini w straszliwie beznadziejnej komedii sensacyjnej „Dublerzy”. Przynajmniej wreszcie grał prawdziwego włoskiego mafiozo a nie polskiego gangstera snobującego się na takowego – jak w beznadziejnej komedii niesensacyjnej „Francuski numer”.

Nie lubię telenowel, na Małgorzatę Foremniak zwróciłem więc uwagę dopiero w japońsko-polskim filmie „Avalon” wybitnego reżysera filmów animowanych Mamoru Oshii – który nie wiadomo po jaką cholerę zrobił w Polsce beznadziejny film nieanimowany. Foremniak biega w nim po czymś, co przeciętnemu Japończykowi wydaje się wyjątkowo przerażającą postapokaliptyczną ruiną, a przeciętnemu Polakowi po prostu banalnym Wrocławiem.
Największą sławę Foremniak przyniósł zapewne serial „Na dobre i na złe” (yuck!), tandetne superprodukcje „Stara baśń” i „Quo vadis” oraz mój ulubiony film – „Pitbull”, kryminał twardy i autentyczny niczym polski hiphop, pełen prawdziwie prawdziwej prawdy o twardzielach, o których twardości najlepiej świadczą ich profesjonalne ksywki: „Despero”, „Gebels”, „Ciągły”, „Nielat” i „Metyl”. Otóż Foremniak była kobitą „Metyla”.

Nie rozumiem dlaczego w „Pitbullu” zabrakło Radosława Pazury, aktora bardzo chętnie grającego prawdziwych twardzieli („Prawo miasta”, jou madafaka!). W połączeniu z jego aparycją miłego, inteligentnego i przystojnego przedstawiciela klasy średniej, daje to efekt niezamierzonego komizmu. Pamiętacie jeszcze Pazurę jako komandosa z „Demonów wojny” Pasikowskiego?
Na koniec tradycyjnie kilka honorejbl menszynsów. Przede wszystkim – Michał Żebrowski, który ma podobny problem co Pazura (tylko bardziej) i specyficzne zjawisko klątwy Machulskiego – aktorzy wylansowani przez tego reżysera (Jacek Chmielnik, Krzysztof Kiersznowski) często potem wpadali w wieloletni ciąg grania w strasznym chłamie.

Mimo całej sympatii do filmu „Za ścianą”, nie mogę w tym rankingu pominąć Mai Komorowskiej. Wyspecjalizowała się w roli polskich patriotek, które albo są gwałcone przez zwyrodniałych Rosjan na Syberii albo nawracają małych chłopczyków (żeby ci poszli do nieba jak tylko zginą z winy paskudnie ateistycznego ojca). Wygląda na to, że z zasady odrzuca ona scenariusze filmów, w których nie będzie nic o Cierpieniach Narodu Naszego Udręczonego ani o Wierze Naszych Praojców Przenajświętszej. Talk about pidgeonholing!

Sponsorem niniejszej notki jest inż. Mruwnica, który komentując poprzednią notkę poruszył interesujący motyw popkulturowych korzeni kaczyzmu. Mnie też to od dawna intryguje. Kaczyzm to projekt bardziej literacki niż polityczny. Próżno szukać jego wykładu w tekstach programowych czy publicystycznych, znajdziemy go za to w popularnych powieściach czy widowiskach – jak choćby „Ciało obce” Ziemkiewicza, spektakl „Norymberga” Wojciecha Tomczyka czy świeżutka nowość, „Uwikłanie” Zygmunta Miłoszewskiego.
Tylko w takich utworach znajdziemy dokładny opis tego, co premier nazywał Układem przez bardzo wielkie „u”, a nawet „uuu”, bo nie chodzi o po prostu literkę tylko o odgłos wydawany przez jakieś czające się w mroku widmo. Chodzi o superpotężny spisek nie tyle tworzony przez najbogatszych czy najbardziej wpływowych ludzi w naszym kraju, co raczej tworzący tych ludzi. Kulczyk – w powieści Ziemkiewicza występujący jako „doktor Hans” – jest tylko marionetką Układu obracającą powierzonymi jej pieniędzmi. Dziennikarce z „Norymbergi” Tomczyka wydawało się, że zrobiła karierę w mediach bo jest taka ładna i mądra. Ha ha, co za naiwność, nie zauważyła tego, że to Układ dyskretnie promował ją przez całą jej karierę, z ukrycia pociągając za odpowiednie sznurki.
Ziemkiewicz prawdopodobnie w to wierzy, bo podobne wątki pojawiają się w tych jego publikacjach, które nie są oznaczone jako fantastyka. Miłoszewski chyba już niekoniecznie (jego debiutancką książką był świetny horror „Domofon”, w którym inne, już zupełnie tradycyjne widmo robi „uuu” w bloku na warszawskim Bródnie), odwołuje się do tej koncepcji po prostu jak do popkulturowego stereotypu.
Trudno ten Układ opisać poza popkulturą, bo w praktyce to się nie bardzo trzyma kupy. Przede wszystkim straszący Układem politycy sprawowali władzę od początku lat 90. – i to na stanowiskach pozwalających im prowadzić i nadzorować własne śledztwa. Kierowali Biurem Bezpieczeństwa Narodowego, Ministrem Spraw Wewnętrznych, Najwyższą Izbą Kontroli, Ministerstem Sprawiedliwości i prokuraturą. Jak to się stało, że nie udało im się wtedy zdemaskować Układu?
Ci, którzy wierzą w Układ, wciąż czekają na kolejne epifanie, które mają wreszcie na zawsze zmienić Polskę. Przedtem miała to być publikacja raportu o WSI, ale – jak poprzednie epifanie – skończyło się wielkim rozczarowaniem. Teraz ma to być lustracja dziennikarzy. Wynik będzie podobny, bo w końcu co jakaś taka biedna ustawa lustracyjna może zrobić tym niedobrym układowym dziennikarzom, pisać im zabronić się nie da, bo Europa nie pozwoli.
I w ten sposób można liczyć na to, że polska paranoja zintegruje się z paranojami ogólnoświatowymi – no bo skoro na straży Układu w Polsce stoi Unia, to znaczy że to wszystko jedna szajka: Illuminati, Majestic 12, masoni, Roswell, agent Milan. Dopiero kiedy Leniuch zacznie szukać doktora Kulczyka na klatkach z filmu Abrahama Zaprudera, ostatecznie wejdziemy do Europy. Leniuchu, polecam piosenkę Talking Heads jako źródło inspiracji.