Wkurza mnie pojawiające się w komentarzach do rewelacji Kaczmarka słowo „Watergate”. Zdaniem prawicowych publicystów afera ta polegała na „podsłuchiwaniu obywateli USA”. To tak jakby powiedzieć, że afera Rywina polegała na spacerowaniu po tarasach Agory.
Nawet gdyby wszystko co powiedział Kaczmarek było prawdą, to ciągle bylibyśmy daleko od Watergate. Istotą tej afery nie było podsłuchiwanie tylko to, że prezydent zatrudniał ekipę bandziorów, dokonujących włamań, kradzieży, prania brudnych pieniędzy. Ponadto także podsłuchiwaniem, ale to tylko jeden z zarzutów, wcale nie najcięższy.
Z rewelacji Kaczmarka nie wyłania się póki co aż tak przerażający obraz (rzecz jasna, w miarę agonii reżimu przerażenie może się zwiększyć lub zmniejszyć). Co innego traktować służby specjalne jak prywatny folwark (a niezależnie od prawdziwości zeznań Kaczmarka, nie mam wątpliwości co do tego, że minister Ziobro je tak traktuje), a co innego utrzymywać własny gang działający już poza tymi służbami.
Gdy 17 czerwca 1972 roku ochroniarz kompleksu Watergate przyłapał pięciu kolesi na włamaniu do siedziby sztabu wyborczego partii demokratycznej, kolesie byli już niemalże weteranami w tej robocie. Rok wcześniej Nixon powołał grupę, której nadano nieformalne miano „hydraulików”. Jej pierwszym zadaniem było włamanie do biura psychoanalityka, z którego usług korzystał Daniel Ellsberg, analityk RAND Corporation, który przekazał prasie materiały pokazujące skrywaną prawdę o wojnie w Wietnamie. Notatki psychoanalityka miały pomóc w skompromitowaniu Ellsberga.
Notatek nie odnaleziono, ale hydraulicy działali dalej. Poczucie bezkarności sprawiło, że przestali dbać o elementarne środki bezpieczeństwa – stąd wpadka w Watergate. W procesie szybko wyszło na jaw, że nie byli to zwykli włamywacze, a ślady w oczywisty sposób prowadziły do Białego Domu. Senat powołał specjalną komisję śledczą.
Nixon zrozumiał wtedy, że sprawy nie da się już zatuszować – rzucał sądom na pożarcie kolejnych członków swojego gabinetu, wciąż jeszcze licząc na to, że uda mu się wykręcić sianem w stylu „ja nic o tym nie wiedziałem, to nadgorliwość moich współpracowników”. To akurat była sytuacja podobna do tej z Kaczmarkiem – przed komisją zeznawał bliski współpracownik prezydenta, który do niedawna był filarem rewolucji moralnej, a nagle od wczoraj się okazało, że prezydent zakończył znajomość z tym panem. I oczywiście Nixon wciąż sięgał po ten argument – czy można wierzyć zeznaniom kogoś umoczonego w takie afery.
Gwoździem do trumny Nixona okazało się urządzenie nagrywające rozmowy prowadzone w Gabinecie Oralnym. Gdy komisja dowiedziała się o istnieniu urządzenia, zażądała taśm z nagraniami mogącymi wykazać winę lub niewinność prezydenta. Zażądał ich też prokuratur Archibald Cox prowadzący dochodzenie w tej sprawie. Nixon wezwał swojego prokuratora generalnego i kazał mu wyrzucić Coxa. Ten odmówił i podał się do dymisji. Nixon polecił to samo jego następcy, który też odmówił i podał się do dymisji. Schodząc niżej po hierarchii Departamentu Sprawiedliwości Nixon doszedł w końcu do urzędnika, który wyrzucił prokuratora i mianował jego następcę (nazwiskiem Jaworski). Ten jednak znowu zażądał taśm, a ich wydania nakazał sąd. To już był koniec Nixona.
Wynikają z tego dla mnie dwa wnioski. Dobry: u nas nie jest tak źle, Kaczyński jeszcze nie wynajmuje bandziorów (a jeśli wynajmuje, to sprytniejszych niż Nixon, bo nie dają się złapać). I… trochę mniej dobry. Choć prokuratura pośrednio podlega prezydentowi, Nixon nie był w stanie zastopować dochodzenia przeciwko sobie. Czy polscy prokuratorzy od tylu lat zarządzani przez kreatury takie jak Ziobro i Kaczmarek, jeszcze potrafią zachować niezależność tak jak Cox i Jaworski? Bardzo, bardzo chciałbym w to wierzyć.

Gdy piszę na blogu o „prawicowych psycholach”, co jakiś czas pojawia się pytanie o lewicowych psycholi. Szanuję ludzką potrzebę symetrii – sam w imię zachowania symetrii postulowałem niedawno istnienie piłkarza Rinaldinho – dlatego wreszcie na te pytania odpowiem, przy okazji książki Nicka Cohena „What’s Left” (która też już się tu w komentarzach przewijała).
Ta książka to paszkwil na lewicowych psycholi napisany przez centrolewicowego publicystę. To oczywiście książka a nie blog, więc nie padają tam tak ostre określenia, ale zwał jak zwał, opisuje ludzi tak bardzo zaślepionych ideologicznie, że już odciętych od rzeczywistości.
Rzeczywistość to rzecz jasna konstrukt społeczny, ale mimo to widzę różnicę między – dajmy na to – rozsądnym wysuwaniem wątpliwości co do rzetelności raportu komisji 9/11 albo co do roli niemieckiej żandarmerii w Jedwabnem, a kompletnie oszołomskimi teoriami typu „w Pentagon nie uderzył samolot” czy też „zbrodni w Jedwabnem nie dokonali Polacy”.
Dominującym tematem „What’s Left” jest polemika z lewicowymi oszołomami w Wielkiej Brytanii, negującymi zbrodniczość reżimu Saddama. Rzeczywiście, w szerokim świecie są i tacy wariaci, w końcu nawet w głupkowatym filmie Michala Moore’a „Fahrenheit 9/11” znalazły się jakieś idylliczne scenki irackiej prosperity.
W świecie lewicowego oszołoma Unia Europejska i USA odpowiadają za wszelkie zło na świecie. Każdy ich wróg automatycznie staje się „good guy”, choćby były to tak odrażające kreatury jak Miloszewicz, Saddam czy Kadafi. Wobec straszliwych zbrodni dokonywanych przez tak zwany cywilizowany świat, drobiazgiem są Gułag i Holocaust (dlatego w myśl hasła „oszołomy wszystkich oddziałów, łączcie się”, psychol lewicowy – zaangażowany w negowanie zbrodni Stalina – z sympatią będzie się wypowiadać o psycholu prawicowym, negującym zbrodnie Hitlera).
Polska specyfika polega na tym, że psycholi tego typu przyciąga u nas niemal wyłącznie prawica. Zaznaczam „niemal”, bo zdarzyło mi się spotkać np. negacjonistę gułagowego, ale to tylko dlatego, że w młodości zdarzało mi się widzieć zebrania w które wy ludzie byście nie uwierzyli. Nawet ja nie znam jednak żadnego hardkorowo oszołomskiego polskiego bloga lewicowego – takiego z wychwalaniem Saddama i Miloszewicza. W efekcie nawet psychole zaznaczający, że mają „lewicową wrażliwość” w końcu i tak lądują u nas gdzieś między PiS a LPR. Co już nie jest moim zmartwieniem.

Pomysł reportażu o Maleszce jest świetny i aż się dziwię, że dopiero teraz ktoś na to wpadł. Aczkolwiek najlepszym komentarzem do sprawy Maleszki, jaki kiedykolwiek przeczytałem, był wpis Barta na blogu Olgierda Rudaka z 27 sierpnia 2006. Przeszedł niestety kompletnie bez echa, nawet gospodarz bloga nie zaszczycił Barta odpowiedzią, może dlatego, że gdy o tym rozmawiać poważnie, bez fantazji rojących się w chorych umysłach, nagle ten temat przestaje być taki prosty dla lustratorów.
Próbki chorych fantazji obficie zarzuca nam tu Leniuch – w jego umyśle Maleszka zawsze jest „hojnie wynagradzany”, jest także „członkiem kierownictwa redakcji” oraz „nauczycielem agorowej młodzieży”. Z fantazji wyłania się obraz Maleszki pławiącego się w luksusie, dzierżącego niebywale atrakcyjny etat (aczkolwiek w firmie tak staroświeckiej, że po wypłatę trzeba stać w kolejce pod „okienkiem kasowym”, z niejasnych przyczyn Leniuch bardzo lubi fantazjować o tych okienkach). Kto zna prawdę, ten tylko się uśmiechnie ironicznie.
Teraz prawdę zna już też Luiza Zalewska. Przypuszczam, że chciała napisać inny tekst – jej pamiętne emo z okresu wywalania Wildsteina z „Rzeczpospolitej” sugeruje, że to autorka daleka od lustracyjnego abolicjonizmu. No ale wyszedł jej tekst, który – jak widać choćby po forum „Dziennika” czy po Psychiatryku24 – dla prawicowej psycholii jest zbyt ugodowy. Przebija z niego jakiś cień – horrendum – współczucia dla drania.
Nie mogło być inaczej. Łatwo jest strugać bezkompromisowego lustratora, domagającego się bezrobocia dla Maleszki, kiedy się fantazjuje o jego maybachu. Trudniej to powtórzyć gdy się z nim zetknie w realu i zastanowi się nad jego sytuacją.
To bezsporne, że Maleszka dokonał wiele zła. Ale sam siebie przecież strasznie za to ukarał – nie umiem sobie wyobrazić, jak ja bym zniósł takie oczekiwanie latami „aż kupka walnie w wentylator”, jak to plastycznie opisał Bart. To jest piekielnie zdolny i wykształcony człowiek, przed którym świat stałby otworem, gdyby nie brzemienny w skutki błąd młodości. Krzywdził innych ale straszliwie też skrzywdził samego siebie. Dziś to strzęp człowieka, co zdaje się dostrzegać nawet Luiza Zalewska. Ciekawe, czy po tym co zobaczyła, jeszcze ciągle chciałaby go wywalić na bruk?

Słynny konkurs od czapy pisałem wieczorem, a rano już Tymochowicz trafnie podsumował psychikę Kaczyńskiego. Sorki – dekompozycja reżimu postępuje w oczach, człowiek wieczorem jeszcze może uważać Pawła Zalewskiego za osobę związaną z reżimem, a rano już się okazuje, że prezessimus zakończył znajomość z tym panem.
Za chwilę – najpóźniej w dzień po decyzji UEFA o odebraniu Polsce Euro 2012 – okaże się, że kaczyzmu w ogóle nikt nie popierał. No może niektórzy akceptowali ogólne idealistyczne hasła prawicy, ale nie mieli nic wspólnego z wypaczeniami przy ich realizacji.
Jestem dość stary by pamiętać czasy rozkładu PRL. Gdy ten się rozkładał, byłem akurat człowiekiem młodym i dociekliwym i naprawdę chciałem ZROZUMIEĆ, kto personalnie odpowiada za to, że w sklepach nie było Nutelli. Otóż okazało się, że nikt.
Indagowani przeze mnie członkowie PZPR w latach 80. zwykle odżegnywali się od wszelkiego socjalizmu czy marksizmu, nie mówiąc już o komunizmie. Jako „komunistów” czy „marksistów” określali siebie tylko ekscentryczni staruszkowie czekający na emeryturę w różnych ośrodkach akademickich lub ich nie mniej ekscentryczni studenci (i studentki! za moich czasów najpiękniejsze towarzyszki były w Nurcie Lewicy Rewolucyjnej).
Niekomunistyczni członkowie PZPR dzielili się z kolei na dwie grupy. Liberałów, którzy weszli do reżimu, żeby go cywilizować (to im zawdzięczaliśmy to, że przynajmniej keczup był, bo mogli go produkować prywaciarze). Oraz czystych oportunistów, którzy weszli do reżimu po prostu żeby nie zabrakło w nim fachowców (ktoś tę „gierkówkę” do Katowic w końcu wybudował, nawet największy wróg reżimu temu nie zaprzeczy).
Przewiduję, że rozpad kaczyzmu będzie wyglądał podobnie. Nikt nie będzie się poczuwał do odpowiedzialności za dwa (w porywach do czterech) lata ośmieszania Polski na świecie, za wstrzymanie na dwa (w porywach do czterech) lata budowy autostrad A2 i A1, za finansowanie z pieniędzy podatników przez dwa (w porywach do czterech) skinhedów z LPR i aferzystów z Samoobrony.
Zostaną oczywiście jacyś ideowi zwolennicy ultramoherowskiego nacjonalpopulizmu, ale będą to już tylko ekscentryczni staruszkowie i ich nie mniej ekscentryczni studenci (i zapewne nawet studentki) skupieni wokół różnych marginalnych Nurtów Prawicy Skleromonarchistycznej. Poza tym będą sieroty po PO-PiS, które w reżimie zajmowały się głównie jego cywilizowaniem (to im zawdzięczamy powstrzymanie prezydenta przed wystawieniem Szwedom rachunku za Potop). Oraz czystych oportunistów, którzy weszli do reżimu po prostu żeby nie zabrakło w nim fachowców (ktoś w końcu ten kawalątek A1 faktycznie zaczął budować, nawet największy wróg reżimu temu nie zaprzeczy).
A najzabawniejsze jest to, że wiele filarów kaczyzmu to peerelowscy sędziowie i prokuratorzy czy po prostu wieloletni członkowie PZPR, więc odegrają tę samą rolę po raz drugi. Czy ze swojego poprzedniego wcielenia jeszcze pamiętają taki zabawny bon mot o tragedii i farsie?